Ījaba 41
1 Vai tu levijatanu vari ķert ar makšķeri, jeb viņa mēli ar dziļi iemestu virvi?
Ziehst du den Leviathan herbei mit der Angel, und senkst du seine Zunge in die Angelschnur?
2 Vai tu viņam riņķi māki likt nāsīs un ar asmeni izdurt viņa žaunas?
Kannst du einen Binsenstrick durch seine Nase ziehen, und seinen Kinnbacken mit einem Ringe durchbohren?
3 Vai tu domā, ka tas tevis daudz lūgsies un labus vārdus uz tevi runās?
Wird er viel Flehens an dich richten, oder dir sanfte Worte geben?
4 Vai viņš derēs derību ar tevi, ka tu viņu vari ņemt par mūžīgu vergu?
Wird er einen Bund mit dir machen, daß du ihn zum ewigen Knechte nehmest?
5 Vai tu ar viņu varēsi spēlēties kā ar putniņu, jeb viņu saistīsi savām meitām?
Wirst du mit ihm spielen wie mit einem Vogel, und ihn anbinden für deine Mädchen?
6 Vai zvejnieku biedrībā viņu pārdod, vai viņu izdala pircējiem?
Werden die Fischergenossen ihn verhandeln, ihn verteilen unter Kaufleute?
7 Vai tu viņa ādu vari piedurt pilnu ar šķēpiem, jeb viņa galvu ar žebērkļiem?
Kannst du seine Haut mit Spießen füllen, und seinen Kopf mit Fischharpunen?
8 Kad tu savu roku viņam pieliksi, tad pieminēsi, kāds tas karš, un vairs to nedarīsi.
Lege deine Hand an ihn, gedenke des Kampfes, tue es nicht wieder!
9 Redzi, tāda cerība ir velti; jau viņu ieraugot krīt gar zemi.
Siehe, eines jeden Hoffnung wird betrogen: wird man nicht schon bei seinem Anblick niedergeworfen?
10 Neviens nav tik drošs, viņu kaitināt, - kas tad būtu, kas Man varētu celties pretim?
Niemand ist so kühn, daß er ihn aufreize. Und wer ist es, der sich vor mein Angesicht stellen dürfte?
11 Kas Man ko laba papriekš darījis, ka Man to bija atmaksāt? Kas ir apakš visām debesīm, tas Man pieder.
Wer hat mir zuvor gegeben? Und ich werde ihm vergelten. Was unter dem ganzen Himmel ist, ist mein.
12 Un lai vēl pieminu viņa locekļus, stiprumu un viņa vareno augumu.
Nicht schweigen will ich von seinen Gliedern und von seiner Kraftfülle und von der Schönheit seines Baues.
13 Kas drīkstētu viņa bruņas atsegt, kas līst viņa zobu starpā?
Wer deckte die Oberfläche seines Gewandes auf? In sein Doppelgebiß, wer dringt da hinein?
14 Kas viņa vaiga žokļus var atplēst? Ap viņa zobiem ir briesmas.
Wer tat die Pforte seines Angesichts auf? Der Kreis seiner Zähne ist ein Schrecken.
15 Lepni ir viņa bruņu zvīņas, cieti kā ar zieģeli saspiesti kopā.
Ein Stolz sind seine starken Schilder, jedes einzelne verschlossen mit festem Siegel.
16 Viens tik tuvu pie otra, ka ne vējš netiek starpā.
Eines fügt sich ans andere, und keine Luft dringt dazwischen;
17 Tie līp viens pie otra, un turas kopā, ka nešķiras.
Stück an Stück hangen sie fest zusammen, greifen ineinander und trennen sich nicht.
18 Viņš šķauda ugunis, un viņa acis ir kā rīta blāzmas stari.
Sein Niesen strahlt Licht aus, und seine Augen sind gleich den Wimpern der Morgenröte.
19 No viņa mutes šaujās ugunis, degošas dzirksteles no tās izlec.
Aus seinem Rachen gehen Fackeln, sprühen feurige Funken hervor.
20 No viņa nāsīm iziet dūmi kā no verdoša poda un katla.
Aus seinen Nüstern fährt Rauch, wie aus einem siedenden Topfe und Kessel.
21 Viņa dvaša varētu iededzināt ogles, un liesmas iziet no viņa mutes.
Sein Hauch entzündet Kohlen, und eine Flamme fährt aus seinem Rachen.
22 Viņa kakls ir visai stiprs, un viņa priekšā lec bailes.
In seinem Halse wohnt Stärke, und die Angst hüpft vor ihm her.
23 Viņa miesas locekļi kā sakalti, tie turas cieti kopā, ka nevar kustināt.
Die Wampen seines Fleisches schließen an, sind ihm fest angegossen, unbeweglich.
24 Viņa sirds ir cieta kā akmens un cieta kā apakšējais dzirnu akmens.
Sein Herz ist hart wie Stein, und hart wie ein unterer Mühlstein.
25 Kad viņš ceļas, tad stiprie izbīstas, no bailēm tie paģībst.
Vor seinem Erheben fürchten sich Starke, vor Verzagtheit geraten sie außer sich.
26 Kad viņam cērt ar zobenu, tas nekož, nedz šķēps, ne bulta, ne žebērklis.
Trifft man ihn mit dem Schwerte, es hält nicht stand, noch Speer, noch Wurfspieß, noch Harpune.
27 Dzelzs priekš viņa kā salmi, un varš kā sapraulējis koks.
Das Eisen achtet er für Stroh, das Erz für faules Holz.
28 Bulta viņu neaiztrieks; lingas akmeņi viņam ir kā pelus.
Der Pfeil jagt ihn nicht in die Flucht, Schleudersteine verwandeln sich ihm in Stoppeln.
29 Lielas bozes viņam ir kā pelus, viņš smejas, kad šķēps svelpj.
Wie Stoppeln gilt ihm die Keule, und er verlacht das Sausen des Wurfspießes.
30 Viņa pavēderē asi kasīkļi, un kā ar ecešām viņš brauc pa dubļiem.
Unter ihm sind scharfe Scherben; einen Dreschschlitten breitet er hin auf den Schlamm.
31 Viņš dara, ka dziļumi verd kā pods, un sajauc jūru kā zalves virumu.
Er macht die Tiefe sieden wie einen Topf, macht das Meer wie einen Salbenkessel.
32 Kur viņš gājis ceļš spīd; tie ūdens viļņi ir kā sudraboti.
Hinter ihm leuchtet der Pfad, man könnte die Tiefe für graues Haar halten.
33 Virs zemes cits viņam nav līdzinājams, viņš tāds radīts, ka nebīstas.
Auf Erden ist keiner ihm gleich, der geschaffen ist ohne Furcht.
34 Viss, kas ir augsts, viņam nav nekas; viņš visu lepno zvēru ķēniņš.
Alles Hohe sieht er an; er ist König über alle wilden Tiere.
