Ījaba 41
1 Vai tu levijatanu vari ķert ar makšķeri, jeb viņa mēli ar dziļi iemestu virvi?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Vai tu viņam riņķi māki likt nāsīs un ar asmeni izdurt viņa žaunas?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Vai tu domā, ka tas tevis daudz lūgsies un labus vārdus uz tevi runās?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Vai viņš derēs derību ar tevi, ka tu viņu vari ņemt par mūžīgu vergu?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Vai tu ar viņu varēsi spēlēties kā ar putniņu, jeb viņu saistīsi savām meitām?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Vai zvejnieku biedrībā viņu pārdod, vai viņu izdala pircējiem?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Vai tu viņa ādu vari piedurt pilnu ar šķēpiem, jeb viņa galvu ar žebērkļiem?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Kad tu savu roku viņam pieliksi, tad pieminēsi, kāds tas karš, un vairs to nedarīsi.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Redzi, tāda cerība ir velti; jau viņu ieraugot krīt gar zemi.
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Neviens nav tik drošs, viņu kaitināt, - kas tad būtu, kas Man varētu celties pretim?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Kas Man ko laba papriekš darījis, ka Man to bija atmaksāt? Kas ir apakš visām debesīm, tas Man pieder.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Un lai vēl pieminu viņa locekļus, stiprumu un viņa vareno augumu.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Kas drīkstētu viņa bruņas atsegt, kas līst viņa zobu starpā?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Kas viņa vaiga žokļus var atplēst? Ap viņa zobiem ir briesmas.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Lepni ir viņa bruņu zvīņas, cieti kā ar zieģeli saspiesti kopā.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Viens tik tuvu pie otra, ka ne vējš netiek starpā.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Tie līp viens pie otra, un turas kopā, ka nešķiras.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Viņš šķauda ugunis, un viņa acis ir kā rīta blāzmas stari.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 No viņa mutes šaujās ugunis, degošas dzirksteles no tās izlec.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 No viņa nāsīm iziet dūmi kā no verdoša poda un katla.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Viņa dvaša varētu iededzināt ogles, un liesmas iziet no viņa mutes.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 Viņa kakls ir visai stiprs, un viņa priekšā lec bailes.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Viņa miesas locekļi kā sakalti, tie turas cieti kopā, ka nevar kustināt.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Viņa sirds ir cieta kā akmens un cieta kā apakšējais dzirnu akmens.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Kad viņš ceļas, tad stiprie izbīstas, no bailēm tie paģībst.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Kad viņam cērt ar zobenu, tas nekož, nedz šķēps, ne bulta, ne žebērklis.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Dzelzs priekš viņa kā salmi, un varš kā sapraulējis koks.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 Bulta viņu neaiztrieks; lingas akmeņi viņam ir kā pelus.
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Lielas bozes viņam ir kā pelus, viņš smejas, kad šķēps svelpj.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Viņa pavēderē asi kasīkļi, un kā ar ecešām viņš brauc pa dubļiem.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Viņš dara, ka dziļumi verd kā pods, un sajauc jūru kā zalves virumu.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Kur viņš gājis ceļš spīd; tie ūdens viļņi ir kā sudraboti.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Virs zemes cits viņam nav līdzinājams, viņš tāds radīts, ka nebīstas.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Viss, kas ir augsts, viņam nav nekas; viņš visu lepno zvēru ķēniņš.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
