Ījaba 4
1 Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:
2 Vai ļaunā ņemsi, kad tev kādu vārdu teiksim? Bet, - kas varētu klusu ciest?
Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?
3 Redzi, dažu labu tu esi pamācījis un nogurušas rokas stiprinājis.
Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.
4 Tavi vārdi kritušu ir uzcēluši, un drebošus ceļus tu esi spēcinājis.
Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.
5 Bet kad tas nu nāk uz tevi, tad tu nogursti, un kad tas tevi aizņem, tad tu iztrūcinājies.
A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.
6 Vai uz tavu Dieva bijāšanu nebija tava cerība, vai tu nepaļāvies uz saviem nenoziedzīgiem ceļiem?
Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?
7 Piemini jel, kurš nenoziedzīgs būdams ir bojā gājis, un kur taisni ir izdeldēti?
Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?
8 Tā es gan esmu redzējis: kas netaisnību ar un varas darbu sēj, tie to pašu pļauj.
Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.
9 Caur Dieva dvašu tie iet bojā, un no viņa bardzības gara tie iznīkst.
Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.
10 Lauvas rūkšana un liela lauvas balss un jaunu lauvu zobi ir izlauzti.
Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.
11 Vecais lauva iet bojā, jo laupījuma nav, un vecās lauvas bērni izklīst.
Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.
12 Un slepeni pie manis nācis vārds, un mana auss kādu skaņu no tā ir saņēmusi,
Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.
13 Nakts parādīšanu domās, kad ciets miegs cilvēkiem uziet.
W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,
14 Tad bailes man uznāca un šaušalas un iztrūcināja visus manus kaulus.
Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.
15 Un viens gars man gāja garām, ka visi manas miesas mati cēlās stāvu.
A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.
16 Viņš stāvēja, bet es nepazinu viņa ģīmi, tēls bija priekš manām acīm un es dzirdēju palēnu balsi:
Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:
17 Vai cilvēks taisns Dieva priekšā, vai vīrs šķīsts priekš sava Radītāja?
Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?
18 Redzi, Saviem kalpiem Viņš neuztic, un Saviem eņģeļiem Viņš pierāda vainu, -
Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;
19 Cik vairāk tiem, kas mālu namos dzīvo, kas ceļas no pīšļiem, kas nīcīgi kā kodi.
Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.
20 Starp rīta un vakara laiku tie top sašķelti, ka neviens to nenomana, viņi iet pavisam bojā.
Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.
21 Vai viņu gods viņiem netop atņemts? Tie nomirst, bet ne gudrībā.
Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.
