Ījaba 39

1 Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?

Sai tu quando le capre selvagge delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?

2 Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,

Conti tu i mesi della lor pregnanza e sai tu il momento in cui debbono sgravarsi?

3 Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?

S’accosciano, fanno i lor piccini, e son tosto liberate dalle loro doglie;

4 Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.

i lor piccini si fanno forti, crescono all’aperto, se ne vanno, e non tornan più alle madri.

5 Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,

Chi manda libero l’onàgro, e chi scioglie i legami all’asino salvatico,

6 Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?

al quale ho dato per dimora il deserto, e la terra salata per abitazione?

7 Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.

Egli si beffa del frastuono della città, e non ode grida di padrone.

8 Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.

Batte le montagne della sua pastura, e va in traccia d’ogni filo di verde.

9 Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?

Il bufalo vorrà egli servirti o passar la notte presso alla tua mangiatoia?

10 Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?

Legherai tu il bufalo con una corda perché faccia il solco? erpicherà egli le valli dietro a te?

11 Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?

Ti fiderai di lui perché la sua forza è grande? Lascerai a lui il tuo lavoro?

12 Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?

Conterai su lui perché ti porti a casa la raccolta e ti ammonti il grano sull’aia?

13 Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?

Lo struzzo batte allegramente l’ali; ma le penne e le piume di lui son esse pietose?

14 Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,

No, poich’egli abbandona sulla terra le proprie uova e le lascia scaldar sopra la sabbia.

15 Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.

Egli dimentica che un piede le potrà schiacciare, e che le bestie dei campi le potran calpestare.

16 Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.

Tratta duramente i suoi piccini, quasi non fosser suoi; la sua fatica sarà vana, ma ciò non lo turba,

17 Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.

ché Iddio l’ha privato di sapienza, e non gli ha impartito intelligenza.

18 Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.

Ma quando si leva e piglia lo slancio, si beffa del cavallo e di chi lo cavalca.

19 Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?

Sei tu che dài al cavallo il coraggio? che gli vesti il collo d’una fremente criniera?

20 Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.

Sei tu che lo fai saltar come la locusta? Il fiero suo nitrito incute spavento.

21 Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.

Raspa la terra nella valle ed esulta della sua forza; si slancia incontro alle armi.

22 Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.

Della paura si ride, non trema, non indietreggia davanti alla spada.

23 Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,

Gli risuona addosso il turcasso, la folgorante lancia e il dardo.

24 Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.

Con fremente furia divora la terra. Non sta più fermo quando suona la tromba.

25 Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.

Com’ode lo squillo, dice: Aha! e fiuta da lontano la battaglia, la voce tonante dei capi, e il grido di guerra.

26 Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?

E’ l’intelligenza tua che allo sparviere fa spiccare il volo e spiegar l’ali verso mezzogiorno?

27 Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?

E’ forse al tuo comando che l’aquila si leva in alto e fa il suo nido nei luoghi elevati?

28 Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.

Abita nelle rocce e vi pernotta; sta sulla punta delle rupi, sulle vette scoscese;

29 No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.

di là spia la preda, e i suoi occhi miran lontano.

30 Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.

I suoi piccini s’abbeveran di sangue, e dove son de’ corpi morti, ivi ella si trova”.