Ījaba 39
1 Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?
"Vielleicht kennst du der Gemsen Werfen? Acht gibst du auf der Hirschkuh Kreißen?
2 Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,
Die Monde zählst du, die sie trächtig gehen? Die Zeit weißt du, da sie gebären?
3 Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?
Sie krümmen sich und trennen selber ihre Schnüre und machen ihren Nachwuchs frei.
4 Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.
Und ihre Jungen werden stark; im Freien wachsen sie; sie laufen fort und kehren nimmermehr zurück.
5 Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,
Wer hat den wilden Esel freigelassen? Wer ließ den Wildfang in die Freiheit,
6 Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?
dem ich die Wüste zur Behausung gab, die Salzsteppe zur Wohnung?
7 Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.
Er spottet des Getöses in der Stadt; der Treiber Lärmen hört er nicht.
8 Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.
Was auf den Bergen er erspäht, ist seine Weide, und allem Grünen spürt er nach.
9 Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?
Wird dir der Wildochs willig dienen? Und nächtigt er an deiner Krippe?
10 Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?
Kannst du den Wildochsen an einen Zugstrick binden? Wird er, dir folgend, in den Tälern Gründe eggen?
11 Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?
Verläßt du dich auf ihn, weil seine Kraft so groß, und überlässest du ihm deine Ernte?
12 Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?
Wirst du ihm zutrauen, daß er auch dresche und deine Saaternte heimbringen helfe?
13 Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?
Des Straußes Flügel schlägt gar übermütig. Wennschon ein Storch nach Schwingen und nach Federn,
14 Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,
so überläßt er doch der Erde seine Eier und läßt sie auf dem Boden wärmen.
15 Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.
Und er vergißt, daß sie ein Fuß zertreten, das Wild der Steppe sie zerdrücken könnte.
16 Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.
Und er behandelt seine Jungen hart, als ob sie nicht die seinen wären, ganz sorglos, ob umsonst nicht seine Mühe.
17 Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.
Denn Gott hat Klugheit ihm versagt und keinen Anteil an Verstand gegeben,
18 Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.
sonst würde er an hochgelegenen Orten brüten und so des Rosses und des Reiters spotten. -
19 Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?
Verleihst du wohl dem Rosse Heldenkraft, bekleidest seinen Hals mit einer Mähne,
20 Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.
bewirkst du, daß es wie ein Rauchfang dampfe? Erschreckend ist sein mächtig Wiehern.
21 Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.
Voll Freude springt es in das Tal; voll Kraft stürzt es den Harnischen entgegen.
22 Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.
Des Schreckens lacht's, hat keine Angst und macht nicht kehrt vorm Schwerte.
23 Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,
Der Köcher klirrt auf ihm, der Speer, der blitzende, die Lanze.
24 Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.
Mit Toben und mit Ungestüm scharrt's auf dem Boden, hält nimmer fest, tönt die Trompete.
25 Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.
Bei dem Trompetenklang ruft's: 'Hui!' Von ferne wittert es den Streit, der Fahrer Donnerruf, das Schlachtgeschrei.
26 Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?
Nach deinem Gutdünken zieht wohl der Habicht fort und breitet nach dem Süden seine Flügel aus?
27 Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?
Auf dein Geheiß fliegt wohl so hoch der Adler und nistet in der Höhe?
28 Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.
Er wohnt und horstet auf dem Felsen, auf Felsenzacken, auf der hohen Wacht.
29 No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.
Von dort erspäht er sich den Fraß; in weite Fernen blicken seine Augen.
30 Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.
Und seine Brut stürzt sich auf Blut; wo Leichen sind, da ist auch er."
