Ījaba 39
1 Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?
Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?
2 Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,
Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?
3 Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?
Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?
4 Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.
Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.
5 Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,
Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?
6 Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?
Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.
7 Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.
Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.
8 Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.
Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.
9 Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?
Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?
10 Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?
Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?
11 Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?
Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?
12 Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?
Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?
13 Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?
Zijn an u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?
14 Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,
Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.
15 Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.
En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?
16 Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.
Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.
17 Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.
Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.
18 Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.
Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.
19 Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?
Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?
20 Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.
Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.
21 Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.
Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.
22 Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.
Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.
23 Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,
Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.
24 Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.
Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.
25 Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.
In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.
26 Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?
Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?
27 Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?
Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?
28 Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.
Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.
29 No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.
Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.
30 Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.
Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.
