Ījaba 39
1 Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?
Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
2 Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,
Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
3 Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?
Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
4 Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.
Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
5 Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,
Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
6 Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?
Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
7 Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.
Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
8 Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.
Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
9 Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?
Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
10 Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?
Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
11 Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?
Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
12 Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?
Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
13 Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?
Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
14 Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,
Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
15 Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.
Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
16 Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.
Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
17 Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.
Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
18 Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.
Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
19 Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?
Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
20 Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.
Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
21 Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.
Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
22 Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.
Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
23 Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,
Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
24 Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.
Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
25 Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.
Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
26 Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?
Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
27 Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?
Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
28 Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.
Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
29 No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.
Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
30 Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.
Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
