Ījaba 37
1 Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.
Per questo mi batte forte il cuore e mi balza fuori dal petto.
2 Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.
Udite, udite, il rumore della sua voce, il fragore che esce dalla sua bocca.
3 Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.
Il lampo si diffonde sotto tutto il cielo e il suo bagliore giunge ai lembi della terra;
4 Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.
dietro di esso brontola il tuono, mugghia con il suo fragore maestoso e nulla arresta i fulmini, da quando si è udita la sua voce;
5 Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.
mirabilmente tuona Dio con la sua voce opera meraviglie che non comprendiamo!
6 Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.
Egli infatti dice alla neve: «Cadi sulla terra» e alle piogge dirotte: «Siate violente».
7 Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.
Rinchiude ogni uomo in casa sotto sigillo, perché tutti riconoscano la sua opera.
8 Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.
Le fiere si ritirano nei loro ripari e nelle loro tane si accovacciano.
9 No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.
Dal mezzogiorno avanza l'uragano e il freddo dal settentrione.
10 Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.
Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e la distesa dell'acqua si congela.
11 Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.
Carica di umidità le nuvole e le nubi ne diffondono le folgori.
12 Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,
Egli le fa vagare dappertutto secondo i suoi ordini, perché eseguiscano quanto comanda loro sul mondo intero.
13 Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.
Le manda o per castigo della terra o in segno di bontà.
14 Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.
Porgi l'orecchio a questo, Giobbe, soffèrmati e considera le meraviglie di Dio.
15 Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?
Sai tu come Dio le diriga e come la sua nube produca il lampo?
16 Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?
Conosci tu come la nube si libri in aria, i prodigi di colui che tutto sa?
17 Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.
Come le tue vesti siano calde quando non soffia l'austro e la terra riposa?
18 Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?
Hai tu forse disteso con lui il firmamento, solido come specchio di metallo fuso?
19 Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.
Insegnaci che cosa dobbiamo dirgli. Noi non parleremo per l'oscurità.
20 Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!
Gli si può forse ordinare: «Parlerò io?». O un uomo può dire che è sopraffatto?
21 Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.
Ora diventa invisibile la luce, oscurata in mezzo alle nubi: ma tira il vento e le spazza via.
22 No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.
Dal nord giunge un aureo chiarore, intorno a Dio è tremenda maestà.
23 To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.
L’Onnipotente noi non lo possiamo raggiungere, sublime in potenza e rettitudine e grande per giustizia: egli non ha da rispondere.
24 Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.
Perciò gli uomini lo temono: a lui la venerazione di tutti i saggi di mente.
