Ījaba 37
1 Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.
Des entsetzt sich mein Herz und bebt.
2 Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.
O höret doch, wie der Donner zürnt, und was für Gespräch von seinem Munde ausgeht!
3 Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.
Er läßt ihn hinfahren unter allen Himmeln, und sein Blitz scheint auf die Enden der Erde.
4 Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.
Ihm nach brüllt der Donner, und er donnert mit seinem großen Schall; und wenn sein Donner gehört wird, kann man's nicht aufhalten.
5 Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.
Gott donnert mit seinem Donner wunderbar und tut große Dinge und wird doch nicht erkannt.
6 Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.
Er spricht zum Schnee, so ist er bald auf Erden, und zum Platzregen, so ist der Platzregen da mit Macht.
7 Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.
Aller Menschen Hand hält er verschlossen, daß die Leute lernen, was er tun kann.
8 Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.
Das wilde Tier geht in seine Höhle und bleibt an seinem Ort.
9 No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.
Von Mittag her kommt Wetter und von Mitternacht Kälte.
10 Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.
Vom Odem Gottes kommt Frost, und große Wasser ziehen sich eng zusammen.
11 Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.
Die Wolken beschwert er mit Wasser, und durch das Gewölk bricht sein Licht.
12 Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,
Er kehrt die Wolken, wo er hin will, daß sie schaffen alles, was er ihnen gebeut, auf dem Erdboden:
13 Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.
es sei zur Züchtigung über ein Land oder zur Gnade, läßt er sie kommen.
14 Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.
Da merke auf, Hiob, stehe und vernimm die Wunder Gottes!
15 Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?
Weißt du wie Gott solches über sie bringt und wie er das Licht aus seinen Wolken läßt hervorbrechen?
16 Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?
Weißt du wie sich die Wolken ausstreuen, die Wunder des, der vollkommen ist an Wissen?
17 Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.
Du, des Kleider warm sind, wenn das Land still ist vom Mittagswinde,
18 Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?
ja, du wirst mit ihm den Himmel ausbreiten, der fest ist wie ein gegossener Spiegel.
19 Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.
Zeige uns, was wir ihm sagen sollen; denn wir können nichts vorbringen vor Finsternis.
20 Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!
Wer wird ihm erzählen, daß ich wolle reden? So jemand redet, der wird verschlungen.
21 Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.
Jetzt sieht man das Licht nicht, das am Himmel hell leuchtet; wenn aber der Wind weht, so wird's klar.
22 No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.
Von Mitternacht kommt Gold; um Gott her ist schrecklicher Glanz.
23 To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.
Den Allmächtigen aber können wir nicht finden, der so groß ist von Kraft; das Recht und eine gute Sache beugt er nicht.
24 Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.
Darum müssen ihn fürchten die Leute; und er sieht keinen an, wie weise sie sind.
