Ījaba 37
1 Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.
Ja, darüber erzittert mein Herz und bebt empor von seiner Stelle.
2 Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.
O hört, hört das Grollen seiner Stimme und das Brausen, das aus seinem Munde kommt!
3 Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.
Unter den ganzen Himmel hin entfesselt er es und sein Licht über die Säume der Erde.
4 Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.
Hinter ihm drein brüllt eine Stimme; er donnert mit seiner majestätischen Stimme und hält sie nicht zurück, wenn seine Stimme erschallt.
5 Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.
Gott donnert mit seiner Stimme wunderbar - er, der Großes thut, das für uns unbegreiflich ist.
6 Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.
Denn zum Schnee spricht er: Falle zur Erde! und zum Regenguß und zu seinen gewaltigen Regengüssen.
7 Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.
Aller Menschen Hand versiegelt er, damit alle Leute sein Thun erkennen.
8 Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.
Dann geht das Wild ins Versteck und ruht in seinen Lagerstätten.
9 No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.
Aus der Kammer kommt der Sturm, und aus den Speichern die Kälte.
10 Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.
Durch Gottes Odem giebt es Eis, und des Wassers Weite liegt in Enge.
11 Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.
Auch mit Naß belastet er die Wolke, streut weithin aus sein Lichtgewölk.
12 Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,
Das aber wendet sich ringsumher nach seiner Leitung gemäß ihrem Thun, zu Allem, was er ihnen gebeut über die Erdenwelt hin -
13 Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.
bald als Rute, wenn es seiner Erde dient, bald zum Segen läßt er es treffen.
14 Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.
Vernimm dies, o Hiob! Steh still und beachte die Wunder Gottes!
15 Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?
Begreifst du es, wenn Gott ihnen Auftrag erteilt und das Licht seiner Wolken leuchten läßt?
16 Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?
Begreifst du der Wolke Schweben, die Wunder des an Einsicht Vollkommenen?
17 Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.
du, dessen Kleider heiß sind, wenn die Erde infolge des Südwinds ruht.
18 Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?
Wölbst du mit ihm die lichten Höhen, die fest sind wie ein gegossener Spiegel?
19 Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.
Thue uns kund, was wir ihm sagen sollen! Wir können nichts vorbringen vor Finsternis!
20 Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!
Soll ihm gemeldet werden, daß ich reden will? oder hat je ein Mensch gefordert, daß er vernichtet werde?
21 Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.
Jetzt freilich sieht man nicht das Sonnenlicht, das hinter den Wolken helle leuchtet; doch ein Wind fährt daher und reinigt sie.
22 No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.
Aus dem Norden kommt das Gold; um Gott lagert furchtbare Majestät.
23 To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.
Den Allmächtigen erreichen wir nicht, ihn, der von erhabener Macht ist; aber das Recht und die volle Gerechtigkeit beugt er nicht.
24 Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.
Darum fürchten ihn die Menschen; alle die Selbstklugen sieht er nicht an.
