Ījaba 37
1 Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.
Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
2 Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.
Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
3 Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.
Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
4 Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.
Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
5 Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.
Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
6 Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.
Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
7 Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.
Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
8 Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.
Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
9 No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.
Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
10 Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.
Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
11 Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.
Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
12 Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,
Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
13 Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.
Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
14 Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.
Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
15 Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?
Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
16 Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?
Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
17 Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.
Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
18 Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?
Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
19 Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.
Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
20 Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!
Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
21 Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.
Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
22 No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.
En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
23 To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.
Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
24 Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.
Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
