Ījaba 33
1 Bet tu, Ījab, klausi jel manu valodu un ņem vērā visus manus vārdus.
Aŭskultu do, Ijob, miajn parolojn, Kaj atentu ĉiujn miajn vortojn.
2 Redzi nu, es savas lūpas esmu atdarījis, mana mēle manā mutē runā.
Jen mi malfermis mian buŝon, Parolas mia lango en mia gorĝo.
3 Mani teikumi būs sirds taisnība, un manas lūpas skaidri izrunās, ko zinu.
Ĝuste el mia koro estas miaj paroloj, Kaj puran scion eldiros miaj lipoj.
4 Dieva Gars mani radījis, un tā Visuvarenā dvaša man devusi dzīvību.
La spirito de Dio min kreis, Kaj la spiro de la Plejpotenculo min vivigas.
5 Ja tu vari, atbildi man, taisies pret mani un nostājies.
Se vi povas, respondu al mi; Armu vin kontraŭ mi, kaj stariĝu.
6 Redzi, es piederu Dievam tā kā tu, no zemes es arīdzan esmu ņemts.
Jen mi simile al vi estas de Dio; Mi ankaŭ estas farita el argilo.
7 Redzi, iztrūcināt es tevi neiztrūcināšu, un mana roka pār tevi nebūs grūta.
Vidu, vi ne bezonas timi min, Kaj mia ŝarĝo ne pezos sur vi.
8 Tiešām, tu esi runājis priekš manām ausīm, to vārdu balsi es esmu dzirdējis:
Vi parolis antaŭ miaj oreloj, Kaj mi aŭdis la sonon de tiaj vortoj:
9 „Es esmu šķīsts, bez pārkāpšanas, es esmu skaidrs, un man nozieguma nav;
Mi estas pura, sen malbonagoj; Senkulpa, mi ne havas pekon;
10 Redzi, Viņš atrod iemeslus pret mani, Viņš mani tura par Savu ienaidnieku;
Jen Li trovis ion riproĉindan en mi, Li rigardas min kiel Lian malamikon;
11 Viņš manas kājas liek siekstā, Viņš apsargā visus manus ceļus.“
Li metis miajn piedojn en ŝtipon; Li observas ĉiujn miajn vojojn.
12 Redzi, tur tev nav taisnības; es tev atbildu, ka Dievs ir daudz augstāks pār cilvēku.
Sed en tio vi ne estas prava, mi respondas al vi; Ĉar Dio estas pli granda ol homo.
13 Kāpēc tu pret Viņu tiepies, kad Viņš neatbild par visiem saviem darbiem?
Kial vi havas pretendon kontraŭ Li pro tio, Ke Li ne donas al vi kalkulraporton pri ĉiuj Siaj faroj?
14 Jo Dievs runā vienreiz, un vēl otrreiz, bet to neliek vērā.
Cetere Dio parolas en unu maniero kaj en alia maniero, Sed oni tion ne rimarkas.
15 Sapnī caur nakts parādīšanām, kad ciets miegs cilvēkiem uzkrīt, kad tie guļ savā gultā,
En sonĝo, en nokta vizio, Kiam sur la homojn falis dormo, Kiam ili dormas sur la lito,
16 Tad Viņš atdara cilvēku ausi un apzieģelē, ko Viņš tiem grib mācīt.
Tiam Li malfermas la orelon de la homoj, Kaj, doninte instruon, sigelas ĝin,
17 Lai cilvēku novērš no nedarba un pasargā vīru no lepnības.
Por deturni homon de ia faro Kaj gardi viron kontraŭ fiereco,
18 Lai izglābj viņa dvēseli no kapa un viņa dzīvību, ka nekrīt caur zobenu.
Por ŝirmi lian animon kontraŭ pereo Kaj lian vivon kontraŭ falo sub glavon.
19 Viņš to arī pārmāca ar sāpēm gultā un lauž visus viņa kaulus.
Ankaŭ per malsano sur lia lito Li avertas lin, Kiam ĉiuj liaj ostoj estas ankoraŭ fortaj.
20 Tā ka viņa sirds neņem pretī maizi, nedz viņa dvēsele kādu gardumu.
Kaj abomenata fariĝas por li en lia vivo la manĝaĵo, Kaj por lia animo la frandaĵo.
21 Viņa miesa nodilst, ka no tās nekā vairs neredz, un kauli nāk ārā, kas nebija redzami,
Lia karno konsumiĝas tiel, ke oni ĝin jam ne vidas; Kaj elstaras liaj ostoj, kiuj antaŭe estis nevideblaj.
22 Un viņa dvēsele nāk tuvu pie bedres, un viņa dzīvība pie nāves sāpēm.
Kaj lia animo alproksimiĝas al la pereo, Kaj lia vivo al la mortigo.
23 Ja tad pie viņa nāk vēstnesis, ziņas devējs kā viens no tūkstošiem, rādīt cilvēkam kas pareizi:
Sed se li havas por si anĝelon proparolanton, Kvankam unu el mil, Kiu elmontrus pri la homo lian pravecon,
24 Tad Viņš tam ir žēlīgs. un saka: atpestī to, ka negrimst kapā, jo esmu atradis salīdzināšanu.
Tiam Li indulgas lin, kaj diras: Liberigu lin, ke li ne malsupreniru en la tombon, Ĉar Mi trovis pardonigon.
25 Tad viņa miesa būs zaļāka nekā jaunībā, tas nāks atkal pie savas jaunības dienām.
Tiam lia korpo fariĝas denove freŝa, kiel en la juneco; Li revenas al la tagoj de sia knabeco.
26 Tas lūgs Dievu, un Viņš to žēlos, - tas uzskatīs Dieva vaigu ar prieku, un Dievs cilvēkam atmaksās viņa taisnību.
Li preĝas al Dio, Kaj ĉi Tiu korfavoras lin, Kaj montras al li Sian vizaĝon kun ĝojo, Kaj rekompencas la homon laŭ lia virteco.
27 Tad šis izteiks cilvēkiem un sacīs: es biju grēkojis un pārgrozījis tiesu, bet Viņš to man nav pielīdzinājis.
Li rigardas la homojn, kaj diras: Mi pekis, la veron mi kripligis, Kaj Li ne repagis al mi;
28 Viņš ir atpestījis manu dvēseli, ka tā negrimst kapā, un mana dzīvība redz gaišumu.
Li liberigis mian animon, ke ĝi ne iru en pereon, Kaj mia vivo vidas la lumon.
29 Redzi, to visu dara tas stiprais Dievs divi un trīskārt cilvēkam,
Ĉion ĉi tion Dio faras Du aŭ tri fojojn kun homo,
30 Ka viņa dvēseli novērstu no kapa, ka tā taptu apgaismota dzīvības gaismā.
Por deturni lian animon de pereo Kaj prilumi lin per la lumo de vivo.
31 Liec vērā, Ījab, klausies mani, ciet klusu, un es runāšu.
Atentu, Ijob, aŭskultu min; Silentu, kaj mi parolos.
32 Jeb, ja tev ir ko sacīt, tad atbildi man; runā, jo es labprāt redzētu tavu taisnību.
Se vi havas, kion diri, respondu al mi; Parolu, ĉar mi dezirus, ke vi montriĝu prava.
33 Ja nav, tad klausies mani, ciet klusu, un es tev mācīšu gudrību.
Se ne, tiam aŭskultu min; Silentu, kaj mi instruos al vi saĝon.
