Ījaba 30
1 Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.
nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei
2 Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.
quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni
3 No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.
egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria
4 Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.
et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum
5 No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.
qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant
6 Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.
in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream
7 Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,
qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant
8 Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!
filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes
9 Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.
nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium
10 Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.
abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur
11 Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.
faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum
12 Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.
ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis
13 Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.
dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium
14 Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.
quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt
15 Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.
redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea
16 Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.
nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis
17 Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.
nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt
18 Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.
in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me
19 Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.
conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri
20 Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.
clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me
21 Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.
mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi
22 Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.
elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide
23 Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.
scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi
24 Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.
verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis
25 Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?
flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi
26 Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.
expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae
27 Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.
interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis
28 Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.
maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi
29 Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.
frater fui draconum et socius strutionum
30 Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.
cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate
31 Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.
versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium
