Ījaba 30
1 Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.
[Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
2 Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.
quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:
3 No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.
egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.
4 Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.
Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:
5 No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.
qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
6 Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.
In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:
7 Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,
qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:
8 Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!
filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
9 Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.
Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
10 Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.
Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
11 Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.
Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
12 Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.
Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
13 Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.
Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.
14 Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.
Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
15 Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.
Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
16 Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.
Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
17 Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.
Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.
18 Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.
In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.
19 Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.
Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
20 Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.
Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
21 Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.
Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
22 Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.
Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.
23 Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.
Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
24 Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.
Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
25 Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?
Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
26 Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.
Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
27 Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.
Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.
28 Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.
Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.
29 Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.
Frater fui draconum, et socius struthionum.
30 Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.
Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
31 Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.
Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.]
