Ījaba 30
1 Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
