Ījaba 3

1 Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:

Dopo, Giobbe aprì la bocca e maledisse il suo giorno;

2 Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,

prese a dire:

3 Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.

Perisca il giorno in cui nacqui e la notte in cui si disse: «E' stato concepito un uomo!».

4 Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.

Quel giorno sia tenebra, non lo ricerchi Dio dall'alto, né brilli mai su di esso la luce.

5 Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.

Lo rivendichi tenebra e morte, gli si stenda sopra una nube e lo facciano spaventoso gli uragani del giorno!

6 Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.

Quel giorno lo possieda il buio non si aggiunga ai giorni dell'anno, non entri nel conto dei mesi.

7 Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.

Ecco, quella notte sia lugubre e non entri giubilo in essa.

8 Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.

La maledicano quelli che imprecano al giorno, che sono pronti a evocare Leviatan.

9 Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.

Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, speri la luce e non venga; non veda schiudersi le palpebre dell'aurora,

10 Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.

poiché non mi ha chiuso il varco del grembo materno, e non ha nascosto l'affanno agli occhi miei!

11 Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?

E perché non sono morto fin dal seno di mia madre e non spirai appena uscito dal grembo?

12 Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?

Perché due ginocchia mi hanno accolto, e perché due mammelle, per allattarmi?

13 Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,

Sì, ora giacerei tranquillo, dormirei e avrei pace

14 Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,

con i re e i governanti della terra, che si sono costruiti mausolei,

15 Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;

o con i principi, che hanno oro e riempiono le case d'argento.

16 Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.

Oppure, come aborto nascosto, più non sarei, o come i bimbi che non hanno visto la luce.

17 Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;

Laggiù i malvagi cessano d'agitarsi, laggiù riposano gli sfiniti di forze.

18 Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;

I prigionieri hanno pace insieme, non sentono più la voce dell'aguzzino.

19 Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.

Laggiù è il piccolo e il grande, e lo schiavo è libero dal suo padrone.

20 Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,

Perché dare la luce a un infelice e la vita a chi ha l'amarezza nel cuore,

21 Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,

a quelli che aspettano la morte e non viene, che la cercano più di un tesoro,

22 Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -

che godono alla vista di un tumulo, gioiscono se possono trovare una tomba...

23 Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?

a un uomo, la cui via è nascosta e che Dio da ogni parte ha sbarrato?

24 Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.

Così, al posto del cibo entra il mio gemito, e i miei ruggiti sgorgano come acqua,

25 Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.

perché ciò che temo mi accade e quel che mi spaventa mi raggiunge.

26 Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.

Non ho tranquillità, non ho requie, non ho riposo e viene il tormento!