Ījaba 3
1 Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:
Darnach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte den Tag seiner Geburt.
2 Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,
Hiob hob an und sprach:
3 Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.
Verloren gehe der Tag, da ich geboren bin, die Nacht, da es hieß: Ein Knabe ist gezeugt!
4 Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.
Verfinstert werde dieser Tag; Gott in der Höhe frage nicht nach ihm, und niemals falle ein Lichtstrahl darauf!
5 Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.
Finsternis und Todesschatten nehme ihn ein, Gewölk umhülle ihn und überfalle diesen trüben Tag!
6 Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.
Und jene Nacht; Das Dunkel raffe sie weg, sie freue sich in des Jahres Tagen nie und komme nicht in die Zahl der Monde.
7 Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.
Ja, jene Nacht sei unfruchtbar, kein Jubel ertöne in ihr!
8 Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.
Die, so den Tagen Böses losen und imstande sind, den Drachen aufzuwecken, sollen sie verfluchen.
9 Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.
Verfinstert müssen ihrer Dämmerung Sterne sein, sie warte auf Licht und es bleibe aus; sie schaue auch die Wimpern der Morgenröte nicht!
10 Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.
Weil sie den Mutterleib mir nicht verschloß und den Jammer nicht vor meinen Augen verbarg.
11 Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?
Warum starb ich nicht gleich bei der Geburt und kam nicht um, sobald ich aus Mutterschoße ging?
12 Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?
Warum kamen mir Knie entgegen und wozu Brüste, daß ich sog?
13 Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,
Denn jetzt läge ich da und wäre stille; wäre ich entschlafen, so hätte ich nun Ruhe
14 Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,
mit Königen und Landesräten, die sich Steinhaufen erbaut haben,
15 Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;
oder mit Fürsten, reich an Gold, die in ihren Häusern Silber häuften.
16 Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.
Oder wäre ich gar niemals dagewesen, wie eine verborgene Fehlgeburt, den Kindlein gleich, die nie das Licht gesehen haben!
17 Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;
Dort hört der Frevler Toben auf, dort finden die Erschöpften Ruh;
18 Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;
alle Gefangenen sind dort in Frieden, sie hören die Stimme des Treibers nicht mehr;
19 Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.
Kleine und Große sind daselbst, und der Knecht ist frei von seinem Herrn!
20 Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,
Warum läßt er Lebensmüde noch die Sonne sehen und zwingt er betrübte Seelen noch zu leben?
21 Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,
die auf den Tod harren, und er kommt nicht, die nach ihm graben, mehr als nach Schätzen;
22 Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -
die sich freuen würden und jubelten, die frohlockten, wenn sie ein Grab fänden.
23 Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?
[Was soll das Leben] dem Manne, dem sein Weg verborgen ist, den Gott rings umzäunt hat?
24 Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.
Denn statt zu essen, seufze ich, und meine Klage ergießt sich wie ein Wasserstrom.
25 Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.
Denn was ich gefürchtet habe, das ist über mich gekommen, und wovor mir graute, das hat mich getroffen.
26 Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.
Ich kann nicht ruhen und nicht rasten, und kaum habe ich mich erholt, so kommt ein neuer Sturm über mich.
