Ījaba 3
1 Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:
Danach tat Job den Mund auf und fluchte seinem Schicksal.
2 Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,
Und Job hob an und sprach:
3 Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.
"O wäre doch der Tag, da ich geboren, nie erschienen und jene Nacht entschwunden, da man den Knaben aufgenommen!
4 Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.
Weh jenem Tage! Besser wäre er in Dunkelheit verblieben! Hätte doch der Höchste droben sich nie um ihn gekümmert und nie die Sonne ihm geleuchtet!
5 Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.
Die schwarze Urnacht hätte ihn vernichten und Wolkendunkel auf ihm ruhen sollen! Hätte man ihn doch der Verdüsterung überlassen!"
6 Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.
"Wenn nur ein Raub der Finsternis die Nacht geworden wäre! Und hätte niemals zu den Jahrestagen sie gezählt und niemals in der Monde Schar gegolten.
7 Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.
Wenn jene Nacht nur unfruchtbar geblieben wäre, und wäre nie ein Jubellaut in ihr ertönt!
8 Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.
Und die den Tag verfluchen, ach, hätten die doch sie verflucht und jene, die bereit, den Leviatan selbst zu reizen!
9 Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.
Verlöschen hätten sollen ihre Morgensterne, sie hätte auf das Licht vergeblich warten müssen! Des Frührots Wimpern hätte sie nicht schauen dürfen!
10 Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.
Denn hätte sie einst meines Lebens Tor verschlossen, dann hätte sie auch meinen Augen Leid erspart.
11 Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?
Warum bin ich denn nicht im Mutterschoß gestorben, weswegen, kaum geboren, nicht verschieden?
12 Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?
Warum denn nahm ein Schoß mich auf und Brüste, daß ich trinken mußte?
13 Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,
Dann läge ich zu dieser Zeit und hätte Ruhe. Ich schliefe - wie wär mir so wohl! -
14 Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,
bei Königen und Weltregenten, die Trümmerstätten wiederum sich aufgebaut,
15 Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;
bei jenen goldberühmten Fürsten, die ihre Schatzhäuser mit Silber füllten!
16 Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.
Dann wäre ich nicht mehr; ich gliche einer Fehlgeburt und jenen Kleinen, die das Licht nie schauten.
17 Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;
Dort, wo die Sorgen den Geplagten schwinden, wo die durch Obermacht Geknechteten ausruhen,
18 Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;
wo die Gefangenen sorglos gehen und keines Treibers Ruf mehr hören.
19 Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.
Vornehm und Nieder ist dort gleich; frei von dem Herrn ist dort der Sklave.
20 Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,
Warum nur schenkt man Elenden das Tageslicht und Herzbetrübten Leben,
21 Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,
die ausschaun nach dem Tode, der nicht kommt, nach ihm sich sehnen mehr als nach Schätzen,
22 Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -
die ob der Grabestür sich freuen, die jauchzen, wenn's zur Grube geht,
23 Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?
- dem Manne, dessen Schicksal unbeachtet bleibt, vor dem sich Gott verborgen hält?
24 Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.
An Brotes Stelle tritt bei mir das Seufzen; als Wasser strömt mir Klage zu.
25 Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.
Und bange ich vor einem Ding, dann trifft es sicher mich, und was mich ängstigt, kommt zu mir.
26 Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.
Ich darf nicht ruhen und nicht rasten, kaum aufatmen, und schon kommt neue Pein."
