Ījaba 3
1 Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:
Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.
2 Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,
Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:
3 Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.
Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.
4 Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.
Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.
5 Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.
Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.
6 Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.
Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.
7 Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.
Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.
8 Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.
Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.
9 Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.
Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;
10 Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.
Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.
11 Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?
Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?
12 Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?
Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?
13 Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,
Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,
14 Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,
Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,
15 Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;
Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;
16 Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.
Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.
17 Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;
Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.
18 Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;
Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.
19 Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.
Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.
20 Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,
Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,
21 Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,
Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,
22 Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -
Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?
23 Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?
Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?
24 Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.
Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;
25 Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.
Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.
26 Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.
Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.
