Ījaba 29
1 Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
2 Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
3 Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
4 Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
5 Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
6 Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
8 Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
9 Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
10 Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
11 Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
12 Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
13 Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
14 Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
15 Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
16 Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
17 Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
18 Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
19 Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
20 Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
21 Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
22 Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
23 Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
24 Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
25 Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
