Ījaba 29
1 Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:
2 Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;
3 Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;
4 Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;
5 Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;
6 Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.
8 Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.
9 Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.
10 Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.
11 Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,
12 Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.
13 Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.
14 Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.
15 Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.
16 Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.
17 Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.
18 Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.
19 Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.
20 Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.
21 Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.
22 Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.
23 Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.
24 Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.
25 Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.
