Ījaba 29
1 Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
Darauf fuhr Hiob also fort, seine Rede vorzutragen:
2 Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
O daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen da mich Gott beschützte;
3 Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
als seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht durch Dunkel wandelte,
4 Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
so, wie ich war in meines Sommers Tagen, als Gottes Freundschaft über meinem Zelte waltete,
5 Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
als der Allmächtige noch mit mir war, rings um mich meine Knaben;
6 Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
als ich meine Schritte in Dickmilch badete, und der Fels neben mir Bäche Öls ergoß;
7 Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
als ich zum Thore ging hinauf zur Stadt, auf dem freien Platze meinen Sitz aufschlug.
8 Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
Wenn mich die Knaben sahen, verbargen sie sich, und die Greise erhoben sich und blieben stehn;
9 Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
Häuptlinge hielten inne mit Reden und legten die Hand auf ihren Mund.
10 Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
Der Edlen Stimme verbarg sich, und ihre Zunge klebte an ihrem Gaumen.
11 Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
Denn wo ein Ohr nur hörte, da pries es mich selig, und wo ein Auge sah, da gab es mir Zeugnis.
12 Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
Denn ich rettete den Elenden, der um Hilfe schrie, und die Waise und den, der keinen Helfer hatte.
13 Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
Der Segen des Verlorenen kam über mich, und das Herz der Witwe macht ich jubeln.
14 Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
Gerechtigkeit zog ich an, und sie zog mich an, wie Talar und Turban zog ich an meine Rechtschaffenheit.
15 Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
Auge ward ich dem Blinden und Fuß war ich dem Lahmen.
16 Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
Ein Vater war ich den Armen und die Rechtssache des mir Unbekannten untersuchte ich;
17 Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
ich zerschmetterte dem Frevler die Kinnladen und warf ihm die Beute aus den Zähnen.
18 Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
So dachte ich denn: “Bei meinem Neste werde ich verscheiden und wie der Phönix meine Tage mehren.
19 Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
Meine Wurzel steht über dem Wasser offen, und der Tau übernachtet in meinen Zweigen.
20 Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
Meine Würde ist stets neu bei mir, und mein Bogen verjüngt sich in meiner Hand.”
21 Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
Mir hörten sie zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rate.
22 Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr, und meine Rede troff auf sie herab.
23 Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
So warteten sie auf mich wie auf Regen und wie nach Spätregen sperrten sie den Mund auf.
24 Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
Ich lächelte ihnen zu, wenn sie verzagten, und das heitre Antlitz trübten sie mir nie.
25 Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
Gern wählte ich den Weg zu ihnen, saß da als Haupt und thronte wie ein König in der Heerschar, wie einer, der Trauernde tröstet.
