Ījaba 29
1 Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
