Ījaba 21
1 Bet Ījabs atbildēja un sacīja:
Darauf antwortete Hiob und sprach:
2 Klausāties, klausāties manu valodu, un tā mani iepriecinājāt.
Hört, hört, was ich zu sagen habe; das soll der Trost sein, den ihr mir gewährt!
3 Paciešaties man runājot, pēc apsmejiet manu valodu.
Erlaubet mir, daß ich rede; und wenn ich gesprochen habe, mögt ihr spotten!
4 Vai tad es vaidu par cilvēkiem, un kā lai mans prāts nav skumīgs?
Richte ich meine Klage an einen Menschen? Und warum sollte ich nicht ungeduldig sein?
5 Skatāties uz mani, tad jūs iztrūcināsities un liksiet roku uz muti.
Wendet euch zu mir und erstaunet und leget die Hand auf den Mund!
6 Kad es to pieminu, tad es iztrūkstos, un šaušalas pārņem manu miesu.
Ja, wenn ich daran denke, so erschrecke ich, und Zittern erfaßt meinen Leib.
7 Kāpēc bezdievīgi paliek dzīvi, top veci, un vareni spēkā?
Warum leben denn die Gottlosen, werden alt, groß und stark?
8 Viņu sēkla pastāv viņu priekšā līdz ar viņiem, un viņu bērni priekš viņu acīm.
Ihr Same ist beständig vor ihnen, und ihre Sprößlinge wachsen vor ihren Augen um sie her.
9 Viņu namam ir miers bez bailēm, un Dieva rīkste nenāk pār tiem.
Ihre Häuser sind in Frieden, ohne Furcht; die Rute Gottes schlägt sie nicht.
10 Viņa vērsis aplec un nepaliek bez augļiem, viņa govs vedās un neizmetās.
Ihr Ochse bespringt, und nicht umsonst; ihre Kühe kalben und sind nicht unfruchtbar.
11 Savus bērnus tie izlaiž kā avju pulku, un viņu puikas lēkā.
Ihre Buben lassen sie ausziehen wie eine Schafherde, und ihre Kinder hüpfen herum.
12 Tie ir līksmi ar bungām un koklēm un priecājās ar stabules skaņu.
Sie singen laut zur Pauke und Harfe und sind fröhlich beim Klang der Schalmei.
Sie verbringen in Wohlfahrt ihre Tage und fahren in einem Augenblick ins Totenreich hinab. (Sheol h7585)
14 Taču tie sacījuši uz Dievu: Nost no mums, jo Tavus ceļus mēs negribam atzīt.
Und doch sprechen sie zu Gott: «Hebe dich weg von uns; der Erkenntnis deiner Wege fragen wir nichts nach!
15 Kas ir tas Visuvarenais, ka mēs tam kalpotu, un kāds labums mums atlec, ka to piesauktu?
Was sollten wir dem Allmächtigen dienen, und was nützt es uns, ihn anzurufen?»
16 (Bet) redzi, viņu labums nestāv viņu rokā; tādēļ bezdievīgo padoms lai ir tālu nost no manis.
Und doch steht ihr Glück nicht in ihrer Hand; darum sei der Rat der Gottlosen fern von mir!
17 Cikkārt tad izdziest bezdievīgo gaišums, un posts tiem uznāk, ka Dievs (tiem) liek valgus Savā dusmībā?
Wie oft erlischt die Leuchte der Gottlosen und ereilt sie ihr Schicksal? Teilt Er ihnen Schmerzen zu in seinem Zorn?
18 Ka tie ir kā rugāji priekš vēja un kā pelus, ko vētra aizrauj.
Werden sie wie Stroh vor dem Wind und wie Spreu, die der Sturm entführt?
19 Dievs pataupot viņa nelaimi uz viņa bērniem. Lai Viņš to viņam pašam atmaksā, ka pats to mana.
Spart Gott sein Unglück für seine Kinder auf? Ihm selbst sollte er vergelten, so daß er es weiß!
20 Viņa paša acis lai redz savu postu, un pats lai dzer no tā Visuvarenā bardzības.
Seine eigenen Augen sollen sein Verderben sehen, und den Zorn des Allmächtigen soll er selbst trinken!
21 Jo kādas tam bēdas par savu namu, kad paša vairs nav, kad viņa mēnešu skaits ir beigts.
Denn was für Freude wird er an seiner Nachkommenschaft haben, wenn die Zahl seiner Monde abgeschnitten ist?
22 Kas mācītu saprašanu Dievam, kas arī tos augstos tiesā?
Kann man Gott Erkenntnis lehren, da er doch die Himmlischen richtet?
23 Viens nomirst pilnā spēkā visā mierā un laimē;
Der eine stirbt im Vollbesitz seines Glücks, vollkommen ruhig und sorglos;
24 Viņa trauki ir pilni piena, un viņa kauli ir tauki no smadzenēm.
seine Tröge fließen über von Milch, und das Mark seiner Gebeine wird getränkt.
25 Cits atkal mirst ar rūgtu dvēseli un nekad nav baudījis labuma.
Der andere aber stirbt mit betrübter Seele und hat nie Gutes geschmeckt:
26 Tie kopā guļ pīšļos, un abus tārpi apklāj.
Gemeinsam liegen sie im Staube, und Gewürm bedeckt sie beide.
27 Redzi, es zinu jūsu domas un jūsu gudrību, ar ko jūs mani gribat nomākt.
Seht, ich kenne eure Gedanken und die Anschläge, mit denen ihr mir Unrecht tut.
28 Jo jūs sakāt: kur ir tā varenā nams, un kur to bezdievīgo telts un dzīve?
Denn ihr denkt: Wo ist das Haus des Tyrannen hingekommen? Und wo ist das Zelt, darin die Gottlosen wohnten?
29 Vai neesat vaicājuši, kas tālus ceļus gājuši; vai nezināt, ko tie stāsta?
Habt ihr euch nicht bei denen erkundigt, die des Weges zogen? Und könnt ihr ihre Zeichen nicht anerkennen,
30 Ka ļaunais glābjās nelaimes dienā, un bardzības dienā tie top pasargāti.
daß der Böse am Tage des Unglücks verschont bleibt und dem Tage des Zorns entgeht?
31 Kas viņam acīs pārmetīs viņa ceļu, kas viņu sodīs, kad tas ko dara?
Wer kann ihm ins Gesicht seinen Wandel vorhalten, und sein Tun, wer vergilt es ihm?
32 Ar godu viņš top pavadīts kapā, un kaps tam stāv par dzīvu piemiņu.
Doch er wird zu Grabe getragen, und über seinem Grabhügel hält man Wache.
33 Kapa smiltis ir viņam vieglas, un visi cilvēki iet viņam pakaļ, kā tie priekš viņa bijuši bez skaita.
Süß sind ihm des Grabes Schollen; hinter ihm her zieht jedermann, und vor ihm her eine unzählbare Schar.
34 Kā tad jūs mani tik velti iepriecinājat? Jūsu atbildes ir un paliek blēņas.
Was tröstet ihr mich denn so vergeblich? Eure Antworten sind nichts als Treulosigkeit!
