Ījaba 21
1 Bet Ījabs atbildēja un sacīja:
Ijob respondis kaj diris:
2 Klausāties, klausāties manu valodu, un tā mani iepriecinājāt.
Aŭskultu mian parolon; Kaj ĝi estu anstataŭ viaj konsoloj.
3 Paciešaties man runājot, pēc apsmejiet manu valodu.
Toleru, ke mi parolu; Kaj kiam mi finos mian paroladon, tiam moku.
4 Vai tad es vaidu par cilvēkiem, un kā lai mans prāts nav skumīgs?
Ĉu kontraŭ homo mi disputas? Kaj kial mi ne estu malpacienca?
5 Skatāties uz mani, tad jūs iztrūcināsities un liksiet roku uz muti.
Turnu vin al mi, kaj vi eksentos teruron, Kaj vi metos la manon sur la buŝon.
6 Kad es to pieminu, tad es iztrūkstos, un šaušalas pārņem manu miesu.
Kiam mi ekpensas pri tio, min atakas teruro, Kaj tremo kaptas mian korpon.
7 Kāpēc bezdievīgi paliek dzīvi, top veci, un vareni spēkā?
Kial malpiuloj vivas, Atingas maljunecon, akiras grandan havaĵon?
8 Viņu sēkla pastāv viņu priekšā līdz ar viņiem, un viņu bērni priekš viņu acīm.
Ilia idaro estas bone aranĝita antaŭ ili, kune kun ili, Kaj ilia devenantaro estas antaŭ iliaj okuloj.
9 Viņu namam ir miers bez bailēm, un Dieva rīkste nenāk pār tiem.
Iliaj domoj estas en paco, sen timo; Kaj la vergo de Dio ne estas sur ili.
10 Viņa vērsis aplec un nepaliek bez augļiem, viņa govs vedās un neizmetās.
Ilia bovo naskigas kaj ne estas forpuŝata; Ilia bovino gravediĝas kaj ne abortas.
11 Savus bērnus tie izlaiž kā avju pulku, un viņu puikas lēkā.
Siajn malgrandajn infanojn ili elirigas kiel ŝafaron, Kaj iliaj knaboj saltas.
12 Tie ir līksmi ar bungām un koklēm un priecājās ar stabules skaņu.
Ili ĝojkrias sub la sonoj de tamburino kaj harpo, Ili estas gajaj sub la sonoj de fluto.
Ili pasigas siajn tagojn en bonstato, Kaj iras en Ŝeolon momente. (Sheol h7585)
14 Taču tie sacījuši uz Dievu: Nost no mums, jo Tavus ceļus mēs negribam atzīt.
Kaj tamen ili diras al Dio: Foriru de ni, Ni ne deziras koni Viajn vojojn;
15 Kas ir tas Visuvarenais, ka mēs tam kalpotu, un kāds labums mums atlec, ka to piesauktu?
Kio estas la Plejpotenculo, ke ni servu al Li? Kaj kian utilon ni havos, se ni turnos nin al Li?
16 (Bet) redzi, viņu labums nestāv viņu rokā; tādēļ bezdievīgo padoms lai ir tālu nost no manis.
Sed ne de ili dependas ilia bonstato; La pensmaniero de la malpiuloj estas malproksima de mi.
17 Cikkārt tad izdziest bezdievīgo gaišums, un posts tiem uznāk, ka Dievs (tiem) liek valgus Savā dusmībā?
Ĝis kiam? La lumilo de la malpiuloj estingiĝu, Kaj ilia pereo venu sur ilin; Suferojn Li partodonu al ili en Sia kolero.
18 Ka tie ir kā rugāji priekš vēja un kā pelus, ko vētra aizrauj.
Ili estu kiel pajlero antaŭ vento, Kaj kiel grenventumaĵo, kiun forportas ventego.
19 Dievs pataupot viņa nelaimi uz viņa bērniem. Lai Viņš to viņam pašam atmaksā, ka pats to mana.
Dio konservas lian malfeliĉon por liaj infanoj; Li repagu al li mem, ke li sciu;
20 Viņa paša acis lai redz savu postu, un pats lai dzer no tā Visuvarenā bardzības.
Liaj propraj okuloj vidu lian malfeliĉon, Kaj el la kolero de la Plejpotenculo li trinku.
21 Jo kādas tam bēdas par savu namu, kad paša vairs nav, kad viņa mēnešu skaits ir beigts.
Ĉar kiom interesas lin lia domo post li, Kiam la nombro de liaj monatoj finiĝis?
22 Kas mācītu saprašanu Dievam, kas arī tos augstos tiesā?
Ĉu oni povas instrui scion al Dio, Kiu juĝas ja plej altajn?
23 Viens nomirst pilnā spēkā visā mierā un laimē;
Unu mortas meze de sia abundeco, Tute trankvila kaj kontenta;
24 Viņa trauki ir pilni piena, un viņa kauli ir tauki no smadzenēm.
Lia brusto estas plena de lakto, Kaj liaj ostoj estas saturitaj de medolo.
25 Cits atkal mirst ar rūgtu dvēseli un nekad nav baudījis labuma.
Alia mortas kun animo suferanta, Kaj li ne ĝuis bonon.
26 Tie kopā guļ pīšļos, un abus tārpi apklāj.
Sed ambaŭ kune ili kuŝas en la tero, Kaj vermoj ilin kovras.
27 Redzi, es zinu jūsu domas un jūsu gudrību, ar ko jūs mani gribat nomākt.
Vidu, mi scias viajn pensojn, Kaj la argumentojn, kiujn vi malice kolektas kontraŭ mi;
28 Jo jūs sakāt: kur ir tā varenā nams, un kur to bezdievīgo telts un dzīve?
Vi diros: Kie estas la domo de la nobelo? Kaj kie estas la tendo, en kiu loĝis la malpiuloj?
29 Vai neesat vaicājuši, kas tālus ceļus gājuši; vai nezināt, ko tie stāsta?
Sed demandu la vojaĝantojn, Kaj ne malatentu iliajn atestojn:
30 Ka ļaunais glābjās nelaimes dienā, un bardzības dienā tie top pasargāti.
En tago de malfeliĉo la malpiulo estas ŝirmata, En tago de kolero li estas metata flanken.
31 Kas viņam acīs pārmetīs viņa ceļu, kas viņu sodīs, kad tas ko dara?
Kiu montros antaŭ lia vizaĝo lian konduton? Kiu repagos al li, se li ion faris?
32 Ar godu viņš top pavadīts kapā, un kaps tam stāv par dzīvu piemiņu.
Kaj li estas akompanata al la tomboj, Kaj sur la tomba altaĵeto estas starigataj gardistoj.
33 Kapa smiltis ir viņam vieglas, un visi cilvēki iet viņam pakaļ, kā tie priekš viņa bijuši bez skaita.
Dolĉaj estas por li la terbuloj de la valo, Kaj post li treniĝas ĉiuj homoj, Kaj sennombraj estas tiuj, kiuj iris antaŭ li.
34 Kā tad jūs mani tik velti iepriecinājat? Jūsu atbildes ir un paliek blēņas.
Kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo, Kaj viaj respondoj enhavas nur malĝustaĵojn?
