Ījaba 20
1 Tad Cofars no Naēmas atbildēja un sacīja:
Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:
2 Uz to manas sirds domas mani spiež atbildēt, un es nevaru valdīties.
Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.
3 Es dzirdu pārmācīšanu sev par kaunu, bet mans gars savā gudrībā zinās atbildēt.
Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.
4 Vai tu nezini, ka mūžam tā bijis, kamēr Dievs cilvēkus licis virs zemes,
Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,
5 Ka bezdievīgo lielība ilgi nepastāv, un ka blēdnieka prieks paliek tik acumirkli?
Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?
6 Jebšu viņa greznība uzkāptu līdz debesīm, un viņa galva sniegtu līdz padebešiem,
Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,
7 Taču kā viņa sūds viņš mūžam zudīs; kas viņu redzējuši, tie sacīs: kur viņš ir?
Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?
8 Viņš aizskries kā sapnis, ka to nevarēs atrast, un pazudīs kā parādīšana naktī.
Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.
9 Acs, kas viņu redzējusi, to vairs neredzēs, un viņa vieta to vairs neieraudzīs.
Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.
10 Viņa bērni pielabināsies pie nabagiem, un viņa roka dos atpakaļ viņa mantu.
Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.
11 Viņa kauli bija pilni jaunības spēka, bet apgulsies ar viņu pīšļos.
Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.
12 Jebšu blēdība bijusi salda viņa mutei, un viņš to slēpis apakš savas mēles,
Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,
13 Un viņš to mīlējis un nepametis, bet to paturējis savā mutē:
Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:
14 Taču viņa barība pārvērtīsies viņa iekšās, par odžu žultīm tā būs iekš viņa.
Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.
15 Mantu, ko ierijis, viņš atkal izvems, un Dievs to izgrūdīs viņam no vēdera.
Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.
16 Odžu žultis viņš zīdīs, glodeņu dzelonis viņu nokaus.
Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.
17 Viņš neredzēs upes, kas ielejās tek no medus un piena.
Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.
18 Viņš gan strādās, bet to atdos un no tā nebaudīs; cik viņš arī neiemantos, prieka tam nebūs.
Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.
19 Jo viņš nospaidījis un atstājis nabagus, namus viņš laupījis, bet tos neuzcels.
Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.
20 Jo viņa kuņģis nebija pildāms, viņš neizglābsies caur savu mantu.
Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.
21 Viņa rīklei nekas neizmuka, tādēļ viņa labums nepastāvēs.
Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.
22 Pašā bagātā pilnībā viņam būs bēdas, visu apbēdināto roka nāks viņam virsū.
Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.
23 Un notiks, lai viņa kuņģis top pilns, tad (Dievs) uz viņu sūtīs savas bardzības karstumu un uz viņu liks lītin līt, lai to rij.
Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.
24 Viņš bēgs no dzelzs bruņām, un vara stops viņam izšaus cauri.
Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.
25 Viņš izvelk un no viņa miesām nāk ārā, no viņa žultīm spīdoša dzelzs, un nāves šausmas viņu pārņem.
Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.
26 Visāda tumsība apklās viņa krājumu, neuzpūsts uguns viņu aprīs, un nomaitās to atlikumu viņa dzīvoklī.
Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.
27 Debess viņa noziegumu darīs zināmu, un zeme celsies pret viņu.
La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.
28 Viņa nama krājums aizies, viņam izšķīdīs Dieva dusmības dienā.
Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.
29 Šī ir bezdievīga cilvēka daļa no Dieva, un viņa nospriesta mantība no tā stiprā Dieva.
Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.
