Ījaba 19

1 Bet Ījabs atbildēja un sacīja:

Ijob respondis kaj diris:

2 Cik ilgi jūs manu dvēseli bēdināsiet un mani mocīsiet ar vārdiem?

Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

3 Jūs gan desmitkārt mani likuši kaunā un nekaunaties mani tā nomākt.

Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

4 Un ja es tiešām esmu maldījies, tad tā maldīšanās ir mana.

Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

5 Vai tad jums tiešām tā bija lielīties pret mani un pierādīt manu kaunu?

Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

6 Ņemiet jel vērā, kā Dievs mani lauzis un mani apvaldzinājis ar Savu tīklu.

Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

7 Redzi, es brēcu par varas darbu, bet man neatbild; es kliedzu pēc palīga, bet tiesas nav.

Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

8 Manam ceļam Viņš licis šķēršļus, ka netieku uz priekšu, un uz manām tekām Viņš licis tumsību.

Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

9 Manu godu Viņš man novilcis un atņēmis manas galvas kroni.

Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

10 Viņš mani nopostījis visapkārt, ka eju bojā, un manu cerību Viņš izsakņojis kā koku.

Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

11 Viņš iededzinājis Savu bardzību pret mani un mani tur kā Savu ienaidnieku.

Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

12 Viņa kara spēki sanākuši kopā un pret mani taisījuši savu ceļu un apmetuši lēģeri ap manu dzīvokli.

Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

13 Manus brāļus viņš atšķīris tālu no manis, un mani draugi man palikuši visai sveši.

Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

14 Mani tuvinieki atstājās, un mani draugi mani aizmirst.

Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

15 Mana saime un manas kalpones tur mani par svešinieku, un es esmu kā svešs viņu acīs.

La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

16 Es saucu savu kalpu, bet tas neatbild, tas man mīļi jālūdzās ar savu muti.

Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

17 Mana dvaša riebj manai sievai, un mana smaka manas mātes bērniem.

Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

18 Pat puikas mani nicina; kad es ceļos, tad tie man runā pretim.

Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

19 Visi mani uzticamie draugi mani tur par negantību, un ko es mīlējis, tie ir griezušies pret mani.

Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

20 Mani kauli līp pie manas ādas un pie manas miesas, un maniem zobiem āda vien atliek.

Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

21 Apžēlojaties par mani, apžēlojaties par mani, mani draugi! Jo Dieva roka mani aizskārusi.

Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

22 Kāpēc jūs mani vajājat, kā tas stiprais Dievs, un no manas miesas nevarat pieēsties?

Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

23 Ak kaut mani vārdi taptu sarakstīti, ak kaut tie taptu iezīmēti grāmatā!

Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

24 Kaut tie ar dzelzs kaltu un svinu par mūžīgu piemiņu taptu iecirsti akmenī.

Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

25 Bet es zinu, ka mans Pestītājs dzīvs, un pēcgalā Viņš celsies pār pīšļiem.

Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

26 Un kad mana āda, kas tā sasista, vairs nebūs, tad vaļā no savas miesas es skatīšu Dievu.

Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

27 Tiešām, es Viņu sev skatīšu, un manas acis Viņu redzēs, un nebūs svešs. - Mana sirds iekš manis ilgojās.

Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

28 Kad jūs sakāt: Kā mēs to vajāsim? Un ka tā vaina pie manis atrasta:

Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

29 Tad bīstaties no zobena; jo zobens ir tā bardzība par noziegumiem, lai jūs atzīstat, ka ir sodība.

Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.