Ījaba 17
1 Mans gars ir vājš, manas dienas pagalam, kaps man ir klāt.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Tiešām, mēdītāji mani apstāj un uz viņu tiepšanos jāskatās manām acīm.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Galvo jel, pārstāvi Tu mani pie Sevis paša, kur tad cits man roku dos!
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 Jo viņu sirdīm Tu saprašanu esi apslēpis; tāpēc Tu viņiem virsroku nedosi.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 Kas savus draugus izdāvā par laupījumu, tā bērnu acis izīgs.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 Bet Viņš mani darījis ļaudīm par sakāmu vārdu, ka esmu tāds, kam spļauj vaigā.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 Tādēļ mana acs ir tumša no skumības, un visi mani locekļi ir kā ēna.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Taisnie par to iztrūcinājās, un nenoziedzīgais iekarst par neganto.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 Bet taisnais turas pastāvīgi uz sava ceļa, un kam šķīstas rokas, pieņemas stiprumā.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 Tad nu jūs visi nāciet tik atkal vien, gudra es neatradīšu jūsu starpā.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 Manas dienas ir pagājušas, mani padomi iznīcināti, ko mana sirds bija kopusi.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 Nakti tie sauc par dienu, un gaismu saka tuvu esam, kur tumsa klātu.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 Trūdus es saucu par savu tēvu, tārpus par savu māti un māsu.
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 Kur tad būs mana cerība, manu cerību, kas to redzēs?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
