Ījaba 17
1 Mans gars ir vājš, manas dienas pagalam, kaps man ir klāt.
Mijn geest gebroken, mijn dagen geblust, Mij rest slechts het graf!
2 Tiešām, mēdītāji mani apstāj un uz viņu tiepšanos jāskatās manām acīm.
Ben ik niet het mikpunt van spot, Verkwijnt niet mijn oog door de bittere verwijten?
3 Galvo jel, pārstāvi Tu mani pie Sevis paša, kur tad cits man roku dos!
Stel Uzelf bij U tot borg voor mijl; Wie anders zou voor mij handslag geven?
4 Jo viņu sirdīm Tu saprašanu esi apslēpis; tāpēc Tu viņiem virsroku nedosi.
Want hùn hart hebt Gij voor inzicht gesloten, En daarom steken zij de hand niet uit;
5 Kas savus draugus izdāvā par laupījumu, tā bērnu acis izīgs.
Men beklaagt het lot van zijn vrienden Terwijl de ogen versmachten van de eigen kinderen;
6 Bet Viņš mani darījis ļaudīm par sakāmu vārdu, ka esmu tāds, kam spļauj vaigā.
Men heeft mij tot spreekwoord gemaakt bij de mensen, Ik ben een, wien men in het aangezicht spuwt!
7 Tādēļ mana acs ir tumša no skumības, un visi mani locekļi ir kā ēna.
Mijn oog is dof van verdriet, Mijn leden zijn tot een schaduw vervluchtigd!
8 Taisnie par to iztrūcinājās, un nenoziedzīgais iekarst par neganto.
De braven ontstellen ervan, De onschuldige is jaloers op den boze:
9 Bet taisnais turas pastāvīgi uz sava ceļa, un kam šķīstas rokas, pieņemas stiprumā.
Moet de rechtvaardige toch zijn weg maar bewandelen, Wie rein van handen is, zijn kracht nog verdubbelen?
10 Tad nu jūs visi nāciet tik atkal vien, gudra es neatradīšu jūsu starpā.
En daarom, hoe gij u allen wendt of keert, Een wijze vind ik onder u niet;
11 Manas dienas ir pagājušas, mani padomi iznīcināti, ko mana sirds bija kopusi.
Mijn levensdagen zijn voorbij, Mijn plannen, mijn hartewensen vernield!
12 Nakti tie sauc par dienu, un gaismu saka tuvu esam, kur tumsa klātu.
Men maakt een dag van de nacht, Van duisternis het morgenlicht!
Kan ik nog hopen? Het dodenrijk is mijn huis, In de duisternis heb ik mijn leger gespreid; (Sheol h7585)
14 Trūdus es saucu par savu tēvu, tārpus par savu māti un māsu.
Tot het graf geroepen: Gij zijt mijn vader, Tot de wormen: Gij zijt mijn moeder en zusters!
15 Kur tad būs mana cerība, manu cerību, kas to redzēs?
Waar is mijn hoop, Mijn geluk, wie kan het ontdekken:
