Ījaba 17
1 Mans gars ir vājš, manas dienas pagalam, kaps man ir klāt.
Taqətim kəsilir, günlərim batır, Məni məzar gözləyir.
2 Tiešām, mēdītāji mani apstāj un uz viņu tiepšanos jāskatās manām acīm.
Həqiqətən, ətrafıma rişxəndçilər yığılır, Gözüm onların düşmənçiliyini görür.
3 Galvo jel, pārstāvi Tu mani pie Sevis paša, kur tad cits man roku dos!
Ey Allah, Öz hüzurunda mənə zəmanət ver. Başqa kim var ki, mənə zamin dursun?
4 Jo viņu sirdīm Tu saprašanu esi apslēpis; tāpēc Tu viņiem virsroku nedosi.
Çünki onların qəlbini anlayış üçün bağladın, Ona görə onlara zəfər qazandırmayacaqsan.
5 Kas savus draugus izdāvā par laupījumu, tā bērnu acis izīgs.
Pul üçün dostlarını satanın Övladlarının işığı sönəcək.
6 Bet Viņš mani darījis ļaudīm par sakāmu vārdu, ka esmu tāds, kam spļauj vaigā.
Allah məni insanların dilinə saldı, Üzümə tüpürdülər.
7 Tādēļ mana acs ir tumša no skumības, un visi mani locekļi ir kā ēna.
Gözümün nuru kədərdən qaraldı, Bütün əzalarım kölgə kimi qaldı.
8 Taisnie par to iztrūcinājās, un nenoziedzīgais iekarst par neganto.
Buna əməlisaleh insanlar mat qalıb, Günahsızlar allahsızlara qarşı çıxır.
9 Bet taisnais turas pastāvīgi uz sava ceļa, un kam šķīstas rokas, pieņemas stiprumā.
Saleh insanlar öz yolunu tutur, Əlitəmiz olanlar getdikcə güclənir.
10 Tad nu jūs visi nāciet tik atkal vien, gudra es neatradīšu jūsu starpā.
Amma hamınız qayıdıb gəlsəniz, Aranızdan bir hikmətli insan tapmaram.
11 Manas dienas ir pagājušas, mani padomi iznīcināti, ko mana sirds bija kopusi.
Günlərim ötüşdü, Fikirlərim, arzularım pərən-pərən düşdü.
12 Nakti tie sauc par dienu, un gaismu saka tuvu esam, kur tumsa klātu.
Onlar gecəni gündüzə çevirir, “Zülmətə işıq yaxındır” deyir.
Əgər ölülər diyarını evimdir deyə gözləsəm, Yatağımı qaranlıqda sərsəm, (Sheol h7585)
14 Trūdus es saucu par savu tēvu, tārpus par savu māti un māsu.
Qəbirə “atam sənsən”, Qurda “anam-bacım sənsən” desəm,
15 Kur tad būs mana cerība, manu cerību, kas to redzēs?
Ümidim hara gedər? Mənim ümidimi kim görər?
