Ījaba 16
1 Tad Ījabs atbildēja un sacīja:
Darauf erwidert Job und spricht:
2 Tādas lietas nu papilnam esmu dzirdējis, jūs visi esat nelāga iepriecinātāji.
"Desgleichen hörte ich schon viel; ihr alle seid mir leidige Tröster.
3 Vai tie uzpūstie vārdi nu būs galā, vai kas tevi dzen tā atbildēt?
Sind zweckvoll windige Worte? Oder, was zwingt dich, daß du Rede stehst?
4 Es gan tāpat runātu kā jūs, kad jūsu dvēsele būtu manā vietā, ar vārdiem es pret jums turētos un kratītu savu galvu pār jums.
Wie ihr, so könnte ich auch reden, wärt ihr an meiner Stelle. Ich übertrumpfte euch durch Worte, und schüttelte bloß mit dem Kopfe über euch.
5 Es jūs stiprinātu ar savu muti, jūs iepriecinātu ar savām lūpām.
Mit meinem Munde tröstete ich euch, doch Mitleid hielte meine Lippen an.
6 Kad es runāju, tad manas sāpes nerimst, un kad es klusu ciešu, vai tad tās nostājās?
Wenn aber ich jetzt rede, so wird mein Schmerz doch nicht gelindert. Und unterlaß ich es, was nur verliere ich?
7 Tiešām, nu Viņš mani nokausējis; Tu esi izklīdinājis visu manu saimi,
So hat man also mich besiegt. Du hast mir das verwirrt, was für mich zeugt,
8 Un mani darījis grumbainu, - tas ir par liecību, un mana liecība cēlās pret mani un mani apsūdzēja pašā vaigā.
hast wehrlos mich gemacht. - Zum Kläger ward er mir und trat mir gegenüber; er sagte mir ins Angesicht, ich löge.
9 Viņa bardzība mani saplosīja un vajāja, Viņš sakož Savus zobus par mani, mans pretinieks met briesmīgas acis uz mani.
Er rümpft die Nase und befeindet mich und knirscht mit seinen Zähnen wider mich, und als mein Feind rollt er die Augen gegen mich.
10 Tie atplēš muti pret mani, un lādot tie mani sit vaigā, tie sapulcējās kopā pret mani.
Sie sperren gegen mich den Mund weit auf und schlagen mich gar schmählich auf die Wangen; dabei ergänzen sie sich gegenseitig wider mich.
11 Dievs mani nodevis neliešiem un man licis nākt bezdievīgu rokā.
Dem Bösewicht gibt Gott mich preis; durch Frevler Hände macht er meine Wunde aufbrechen.
12 Es biju mierā, bet Viņš mani sadauzījis, Viņš mani grābis pie kakla un mani satriecis un mani licis Sev par mērķi.
Ich lebte ruhig. Da kam im Sturm er gegen mich, ergriff mich an dem Nacken, warf mich hin und machte mich für sich zur Zielscheibe.
13 Viņa bultas ap mani skraida, Viņš sašķēlis manas īkstis un nav taupījis, Viņš manu žulti izlējis zemē.
Die Pfeile schwirren um mich her. Er spaltet meine Nieren schonungslos und schüttet meine Galle auf den Boden.
14 Plosīdams Viņš mani plosot plosījis, Viņš kā pats varenais pret mani lauzies.
Er bricht mir Bresche ein um Bresche und rennt gleich einem Kriegsheld wider mich.
15 Es maisu esmu šuvis ap savu ādu un savu ragu licis pīšļos,
Da habe ich das Trauerkleid mir angenäht und in den Staub mein Horn gebohrt.
16 Mans vaigs ir nosarcis no raudām, un pār maniem acu vākiem ir nāves ēna,
Vom Weinen rot ist mein Gesicht, und meine Augen sind umflort.
17 Jebšu netaisnība nav manā rokā, un mana lūgšana ir šķīsta.
Und doch war schuldlos meine Hand, aufrichtig immer mein Gebet.
18 Zeme, neapklāj manas asinis, un mana saukšana lai nemitās!
Du, Erde, decke nicht mein Blut, und meinem Klageruf sei keine Schranke!
19 Jau tagad, redzi, mans liecinieks ir debesīs, un mans liecības devējs debess augstībā.
Im Himmel gibt's für mich noch Zeugen und Eideshelfer in den Höhen.
20 Mani draugi ir mani mēdītāji, bet no manas acs asaras pil uz Dievu,
Fürsprecher sind mir meine Sitten. Mein Auge weint zu Gott,
21 Kaut Viņš tiesu nestu starp vīru un Dievu un starp cilvēka bērnu un viņa draugu!
daß er dem Manne Recht verschaffe gegen Gott, so, wie man's bei den Menschen macht und seinesgleichen.
22 Jo tie noliktie gadi ies galā, un es aiziešu ceļu, kur atpakaļ negriezīšos.
Denn wenig Jahre noch, dann walle ich auf einem Pfade ohne Wiederkehr."
