Ījaba 15
1 Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
Darauf erwidert Eliphaz von Teman also:
2 Vai tad gudram vīram būs runāt tukšas domas un savu sirdi pildīt ar vēju?
"Kann denn ein Weiser so unsinnige Beweise bringen und sich in solcher Hohlheit blähen?
3 Pārmācīt ar vārdiem, kas nepieklājās, un ar valodu, kur labums neatlec?
Kann er Beweis mit Reden führen, die nichts taugen, mit Sprüchen, die nichts nütze sind?
4 Tiešām, tu iznīcini Dieva bijāšanu un nicini pielūgšanu Dieva priekšā.
Du machst die Gottesfurcht zunichte, zerstörst die Andacht vor der Gottheit,
5 Jo tava mute parāda tavu noziegumu, un tu esi uzņēmies runāt, kā gudrinieki runā.
wenn deine Schuld dich lehrt, also zu reden, und du Verschmitzter Redeweise wählst.
6 Tava mute tevi pazudina, un ne es; tavas lūpas pret tevi dod liecību.
Dein eigener Mund verdammt dich und nicht ich; die eigenen Lippen strafen dich.
7 Vai tu esi tas pirmais cilvēks piedzimis, vai tu esi dzemdināts, pirms kalni bija?
Warst du als Erstlingsmensch geboren und kamst du vor den Hügeln auf die Welt,
8 Vai tu esi dzirdējis Dieva apslēpto padomu, vai tu gudrību esi iezīdis?
und hörtest du im Rate Gottes zu und holtest Weisheit dir allein?
9 Ko tu zini, ko mēs nezinātu, ko tu proti, un mēs to neprastu?
Was weißt du, und wir wüßten's nicht, verstehst, was unbekannt uns wäre?
10 Arī mūsu starpā ir sirmi un veci, kas ilgāki dzīvojuši, nekā tavs tēvs.
Sind unter uns doch graue Häupter, mehr als betagt genug, um Vater dir zu sein.
11 Vai Dieva iepriecināšanas priekš tevis mazas, un vārds, laipnīgi uz tevi runāts?
Ist dir die Gotteströstung zu gering, das Wort, das sanft an dich ergeht?
12 Kāpēc tava sirds tevi tā apmāna, kāpēc tavas acis tā spulgo,
Warum reißt dich ein Unmut fort? Was blicken deine Augen finster,
13 Ka tavas dusmas ceļas pret Dievu un izverd tādu valodu no tavas mutes?!
daß deinen Geist du Gott zurückzugeben trachtest? Nur mit dem Munde freilich hast du das gesagt.
14 Kas ir cilvēks, ka tas būtu šķīsts, un ka būtu taisns, kas no sievas dzimis?
Was ist der Mensch, daß rein er wäre, gerecht der Weibgeborene?
15 Redzi, Saviem svētiem Viņš neuztic un debesis nav šķīstas priekš Viņa acīm.
Selbst seinen Heiligen traut er nicht; der Himmel ist nicht rein in seinen Augen,
16 Ne nu vēl tas negantais un samaitātais cilvēks, kas netaisnību dzer kā ūdeni.
geschweige der Abscheuliche, Verdorbene, der Mensch, der Sünde wie das Wasser trinkt.
17 Es tev stāstīšu, klausies mani, un es tev teikšu, ko esmu redzējis,
Ich will dich lehren; hör mir zu. Was ich geschaut, will ich dir sagen,
18 Ko gudrie stāstījuši no saviem tēviem un nav slēpuši, -
was Weise einst verkündet, was ihre Väter ihnen nicht verhehlt,
19 Tiem vien zeme bija dota, un svešinieks viņu starpā nebija nācis, -
die noch allein im Lande saßen, zu denen noch kein Fremder kam.
20 Bezdievīgais mokās visu mūžu, un briesmīgais, cik tam gadi nolikti.
Des Bösen Leben ist voll Angst; nur wenig Jahre sind für den Gewaltmenschen bestimmt.
21 Viņa ausīs skan briesmas, pašā mierā viņam uzbrūk postītājs.
Der Schrecken hallt in seinem Ohr; wiewohl in Sicherheit, wird er vom Räuber überfallen schon.
22 Viņš neuzticās iznākt no tumsības; jo zobens uz viņu gaida.
Er gibt den Glauben auf, dem Dunkel zu entrinnen; er ist bestimmt für blutigen Tod
23 Viņš skraida šurp un turp pēc maizes, kur varētu dabūt; viņš zin tumsības dienu sev tuvu klātu.
und wird ein Fraß der Geier. Er weiß, ihm ist ein finsterer Tag von ihm bestimmt.
24 Bēdas un izbailes viņu biedē, viņu pārvar kā ķēniņš, uz kaušanos gatavs.
Ihn schreckt die Not; ihn überfällt die Drangsalszeit gleich einem kampfbereiten Hahn.
25 Jo viņš izstiepa savu roku pret Dievu un cēlās pret to Visuvareno.
Weil gegen Gott die Hand er ausgestreckt und dem Allmächtigen er Trotz geboten,
26 Viņš skrēja pret Viņu ar pašu galvu, ar savu priekšturamo bruņu biezām pumpām.
so stürmt er gegen ihn, mit seines rauhen Schildes Wölbung.
27 Viņš savu vaigu tauki izbaroja un kopa resnu vēderu.
Er deckt mit dem Visier sein Angesicht, legt einen Panzerschurz um seine Lenden.
28 Viņš dzīvoja izpostītās pilsētās un namos, kur nebija jādzīvo, kuriem nolemts būt par akmeņu kopām.
Nur in verfemten Städten noch kann jener siedeln, in unbewohnbaren Gebäuden, die schon dem Abbruch sind verfallen.
29 (Tāpēc) viņš nepaliks bagāts, un viņa manta nepastāvēs, un viņa laime neizplētīsies virs zemes.
Er wird nicht wieder reich, noch hat Bestand je seine Habe; er schlägt im Boden nimmer Wurzel.
30 Viņš no tumsības ārā neiznāks, liesma izkaltēs viņa zarus, caur Dieva mutes dvašu viņš aizies.
Der Finsternis entgeht er nicht, es dörrt die Hitze seine Zweige, und seine Blüten fallen durch den Sturmwind ab.
31 Lai viņš nepaļaujas uz nelietību, ar to viņš pieviļas; jo nelietība būs viņa alga.
Zu denen, die auf Nichtiges vertrauen, irrt er hin; sein Entgelt ist das Nichts.
32 Tā alga nāks priekšlaiku, un viņa zars nezaļos.
Noch vor der Zeit verwelken sie, und seine Zweige grünen nimmer.
33 Viņš zaudēs kā vīna koks savus ķekarus un nometīs kā eļļas koks savus ziedus.
Er wirft gleich einem Weinstock seine Früchte ab, wirft wie der Ölbaum seine Blüte hin.
34 Jo bezdievīgo saime paliks neauglīga, un uguns norīs dāvanu ņēmēju dzīvokļus.
Des Frevlers Rotte ist ja unfruchtbar, und Feuer frißt des Unrechts Zelte.
35 Tie ir grūti ar netaisnību un dzemdē postu, un savām sirds domām tie pieviļas.
Sie brüten Unheil, hecken Ungemach, und ihres Leibes Frucht ist Trug."
