Ījaba 15
1 Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 Vai tad gudram vīram būs runāt tukšas domas un savu sirdi pildīt ar vēju?
Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?
3 Pārmācīt ar vārdiem, kas nepieklājās, un ar valodu, kur labums neatlec?
Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.
4 Tiešām, tu iznīcini Dieva bijāšanu un nicini pielūgšanu Dieva priekšā.
Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.
5 Jo tava mute parāda tavu noziegumu, un tu esi uzņēmies runāt, kā gudrinieki runā.
Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.
6 Tava mute tevi pazudina, un ne es; tavas lūpas pret tevi dod liecību.
Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.
7 Vai tu esi tas pirmais cilvēks piedzimis, vai tu esi dzemdināts, pirms kalni bija?
Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?
8 Vai tu esi dzirdējis Dieva apslēpto padomu, vai tu gudrību esi iezīdis?
Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?
9 Ko tu zini, ko mēs nezinātu, ko tu proti, un mēs to neprastu?
Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?
10 Arī mūsu starpā ir sirmi un veci, kas ilgāki dzīvojuši, nekā tavs tēvs.
Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.
11 Vai Dieva iepriecināšanas priekš tevis mazas, un vārds, laipnīgi uz tevi runāts?
Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?
12 Kāpēc tava sirds tevi tā apmāna, kāpēc tavas acis tā spulgo,
Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,
13 Ka tavas dusmas ceļas pret Dievu un izverd tādu valodu no tavas mutes?!
Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?
14 Kas ir cilvēks, ka tas būtu šķīsts, un ka būtu taisns, kas no sievas dzimis?
Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?
15 Redzi, Saviem svētiem Viņš neuztic un debesis nav šķīstas priekš Viņa acīm.
Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:
16 Ne nu vēl tas negantais un samaitātais cilvēks, kas netaisnību dzer kā ūdeni.
Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.
17 Es tev stāstīšu, klausies mani, un es tev teikšu, ko esmu redzējis,
Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,
18 Ko gudrie stāstījuši no saviem tēviem un nav slēpuši, -
Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,
19 Tiem vien zeme bija dota, un svešinieks viņu starpā nebija nācis, -
Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:
20 Bezdievīgais mokās visu mūžu, un briesmīgais, cik tam gadi nolikti.
Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;
21 Viņa ausīs skan briesmas, pašā mierā viņam uzbrūk postītājs.
Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.
22 Viņš neuzticās iznākt no tumsības; jo zobens uz viņu gaida.
Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.
23 Viņš skraida šurp un turp pēc maizes, kur varētu dabūt; viņš zin tumsības dienu sev tuvu klātu.
Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.
24 Bēdas un izbailes viņu biedē, viņu pārvar kā ķēniņš, uz kaušanos gatavs.
Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;
25 Jo viņš izstiepa savu roku pret Dievu un cēlās pret to Visuvareno.
Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,
26 Viņš skrēja pret Viņu ar pašu galvu, ar savu priekšturamo bruņu biezām pumpām.
Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.
27 Viņš savu vaigu tauki izbaroja un kopa resnu vēderu.
Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.
28 Viņš dzīvoja izpostītās pilsētās un namos, kur nebija jādzīvo, kuriem nolemts būt par akmeņu kopām.
Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.
29 (Tāpēc) viņš nepaliks bagāts, un viņa manta nepastāvēs, un viņa laime neizplētīsies virs zemes.
Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.
30 Viņš no tumsības ārā neiznāks, liesma izkaltēs viņa zarus, caur Dieva mutes dvašu viņš aizies.
Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.
31 Lai viņš nepaļaujas uz nelietību, ar to viņš pieviļas; jo nelietība būs viņa alga.
La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.
32 Tā alga nāks priekšlaiku, un viņa zars nezaļos.
Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.
33 Viņš zaudēs kā vīna koks savus ķekarus un nometīs kā eļļas koks savus ziedus.
Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.
34 Jo bezdievīgo saime paliks neauglīga, un uguns norīs dāvanu ņēmēju dzīvokļus.
Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.
35 Tie ir grūti ar netaisnību un dzemdē postu, un savām sirds domām tie pieviļas.
Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.
