Ījaba 15
1 Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
Elifaz van Teman nam het woord en sprak:
2 Vai tad gudram vīram būs runāt tukšas domas un savu sirdi pildīt ar vēju?
Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;
3 Pārmācīt ar vārdiem, kas nepieklājās, un ar valodu, kur labums neatlec?
Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?
4 Tiešām, tu iznīcini Dieva bijāšanu un nicini pielūgšanu Dieva priekšā.
Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.
5 Jo tava mute parāda tavu noziegumu, un tu esi uzņēmies runāt, kā gudrinieki runā.
Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,
6 Tava mute tevi pazudina, un ne es; tavas lūpas pret tevi dod liecību.
Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.
7 Vai tu esi tas pirmais cilvēks piedzimis, vai tu esi dzemdināts, pirms kalni bija?
Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;
8 Vai tu esi dzirdējis Dieva apslēpto padomu, vai tu gudrību esi iezīdis?
Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?
9 Ko tu zini, ko mēs nezinātu, ko tu proti, un mēs to neprastu?
Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?
10 Arī mūsu starpā ir sirmi un veci, kas ilgāki dzīvojuši, nekā tavs tēvs.
Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!
11 Vai Dieva iepriecināšanas priekš tevis mazas, un vārds, laipnīgi uz tevi runāts?
Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?
12 Kāpēc tava sirds tevi tā apmāna, kāpēc tavas acis tā spulgo,
Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:
13 Ka tavas dusmas ceļas pret Dievu un izverd tādu valodu no tavas mutes?!
Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!
14 Kas ir cilvēks, ka tas būtu šķīsts, un ka būtu taisns, kas no sievas dzimis?
Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?
15 Redzi, Saviem svētiem Viņš neuztic un debesis nav šķīstas priekš Viņa acīm.
Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;
16 Ne nu vēl tas negantais un samaitātais cilvēks, kas netaisnību dzer kā ūdeni.
Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!
17 Es tev stāstīšu, klausies mani, un es tev teikšu, ko esmu redzējis,
Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.
18 Ko gudrie stāstījuši no saviem tēviem un nav slēpuši, -
Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,
19 Tiem vien zeme bija dota, un svešinieks viņu starpā nebija nācis, -
Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen
20 Bezdievīgais mokās visu mūžu, un briesmīgais, cik tam gadi nolikti.
De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;
21 Viņa ausīs skan briesmas, pašā mierā viņam uzbrūk postītājs.
Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.
22 Viņš neuzticās iznākt no tumsības; jo zobens uz viņu gaida.
Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;
23 Viņš skraida šurp un turp pēc maizes, kur varētu dabūt; viņš zin tumsības dienu sev tuvu klātu.
Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.
24 Bēdas un izbailes viņu biedē, viņu pārvar kā ķēniņš, uz kaušanos gatavs.
Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:
25 Jo viņš izstiepa savu roku pret Dievu un cēlās pret to Visuvareno.
Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;
26 Viņš skrēja pret Viņu ar pašu galvu, ar savu priekšturamo bruņu biezām pumpām.
Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!
27 Viņš savu vaigu tauki izbaroja un kopa resnu vēderu.
Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:
28 Viņš dzīvoja izpostītās pilsētās un namos, kur nebija jādzīvo, kuriem nolemts būt par akmeņu kopām.
Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;
29 (Tāpēc) viņš nepaliks bagāts, un viņa manta nepastāvēs, un viņa laime neizplētīsies virs zemes.
Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;
30 Viņš no tumsības ārā neiznāks, liesma izkaltēs viņa zarus, caur Dieva mutes dvašu viņš aizies.
Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!
31 Lai viņš nepaļaujas uz nelietību, ar to viņš pieviļas; jo nelietība būs viņa alga.
Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.
32 Tā alga nāks priekšlaiku, un viņa zars nezaļos.
Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;
33 Viņš zaudēs kā vīna koks savus ķekarus un nometīs kā eļļas koks savus ziedus.
Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!
34 Jo bezdievīgo saime paliks neauglīga, un uguns norīs dāvanu ņēmēju dzīvokļus.
Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;
35 Tie ir grūti ar netaisnību un dzemdē postu, un savām sirds domām tie pieviļas.
Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!
