Ījaba 14
1 Cilvēks, no sievas dzimis, dzīvo īsu laiku un ir pilns grūtuma.
L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.
2 Viņš izaug kā puķe un novīst, viņš bēg kā ēna un nepastāv.
Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.
3 Un par tādu Tu atveri savas acis un vedi mani Tavas tiesas priekšā.
E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!
4 Kas dos šķīstu no nešķīstiem? Nav neviena.
Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.
5 Viņa dienas jau ir nospriestas, viņa mēnešu pulks stāv pie Tevis, Tu tam esi licis robežu, to viņš nepārkāps.
Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,
6 Griez nost Savas acis no tā, ka atpūšās, ka tas priecājās kā algādzis, savu dienu nobeidzis.
storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.
7 Jo kokam, kad top nocirsts, ir cerība, ka atkal atjaunosies, un viņa atvases nemitās.
Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.
8 Jebšu viņa sakne zemē kļūst paveca, un viņa celms pīšļos mirst,
Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,
9 Taču no ūdens smaržas viņš atkal izplaukst un dabū zarus kā iedēstīts.
a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.
10 Bet vīrs mirst, un ir pagalam, cilvēks izlaiž dvēseli, - un kur nu ir?
Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?
11 Ūdeņi iztek no ezera, un upe izsīkst un izžūst.
Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;
12 Tāpat cilvēks apgūlās un necēlās vairs; kamēr debesis zūd, tie neuzmodīsies, un netaps traucēti no sava miega.
così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.
13 Ak, kaut Tu mani apslēptu kapā un mani apsegtu, kamēr Tava dusmība novērstos; kaut Tu man galu nolemtu un tad mani pieminētu! (Sheol h7585)
Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!… (Sheol h7585)
14 Kad vīrs mirst, vai tas atkal dzīvos? Es gaidītu visu savu kalpošanas laiku, kamēr nāktu mana atsvabināšana.
Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;
15 Tu sauktu un es Tev atbildētu; Tu ilgotos pēc Sava roku darba.
tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.
16 Bet nu Tu skaiti manus soļus un neapstājies manu grēku dēļ.
Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;
17 Mana pārkāpšana ir noglabāta un apzieģelēta, un Tu pielieci vēl klāt pie mana nozieguma.
le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.
18 Tiešām, kalns sagrūst, kad tas krīt, un klints aizceļas no savas vietas.
La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,
19 Ūdens izgrauž akmeņus, un viņa plūdi aizpludina zemes pīšļus, un cilvēka cerībai Tu lieci zust.
le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.
20 Tu viņu pārvari pavisam un viņš aiziet; Tu pārvērti viņa ģīmi, un tā Tu viņu aizdzeni.
Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.
21 Vai viņa bērni tiek godā, viņš to nezin, vai tie ir trūkumā, ir to viņš no tiem nesamana.
Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;
22 Viņa paša miesās ir sāpes, un viņa paša dvēselei jāžēlojās.
questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto”.
