Ījaba 14
1 Cilvēks, no sievas dzimis, dzīvo īsu laiku un ir pilns grūtuma.
L'uomo, nato di donna, breve di giorni e sazio di inquietudine,
2 Viņš izaug kā puķe un novīst, viņš bēg kā ēna un nepastāv.
come un fiore spunta e avvizzisce, fugge come l'ombra e mai si ferma.
3 Un par tādu Tu atveri savas acis un vedi mani Tavas tiesas priekšā.
Tu, sopra un tal essere tieni aperti i tuoi occhi e lo chiami a giudizio presso di te?
4 Kas dos šķīstu no nešķīstiem? Nav neviena.
Chi può trarre il puro dall'immondo? Nessuno.
5 Viņa dienas jau ir nospriestas, viņa mēnešu pulks stāv pie Tevis, Tu tam esi licis robežu, to viņš nepārkāps.
Se i suoi giorni sono contati, se il numero dei suoi mesi dipende da te, se hai fissato un termine che non può oltrepassare,
6 Griez nost Savas acis no tā, ka atpūšās, ka tas priecājās kā algādzis, savu dienu nobeidzis.
distogli lo sguardo da lui e lascialo stare finché abbia compiuto, come un salariato, la sua giornata!
7 Jo kokam, kad top nocirsts, ir cerība, ka atkal atjaunosies, un viņa atvases nemitās.
Poiché anche per l'albero c'è speranza: se viene tagliato, ancora ributta e i suoi germogli non cessano di crescere;
8 Jebšu viņa sakne zemē kļūst paveca, un viņa celms pīšļos mirst,
se sotto terra invecchia la sua radice e al suolo muore il suo tronco,
9 Taču no ūdens smaržas viņš atkal izplaukst un dabū zarus kā iedēstīts.
al sentore dell'acqua rigermoglia e mette rami come nuova pianta.
10 Bet vīrs mirst, un ir pagalam, cilvēks izlaiž dvēseli, - un kur nu ir?
L'uomo invece, se muore, giace inerte, quando il mortale spira, dov'è?
11 Ūdeņi iztek no ezera, un upe izsīkst un izžūst.
Potranno sparire le acque del mare e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi,
12 Tāpat cilvēks apgūlās un necēlās vairs; kamēr debesis zūd, tie neuzmodīsies, un netaps traucēti no sava miega.
ma l'uomo che giace più non s'alzerà, finché durano i cieli non si sveglierà, né più si desterà dal suo sonno.
13 Ak, kaut Tu mani apslēptu kapā un mani apsegtu, kamēr Tava dusmība novērstos; kaut Tu man galu nolemtu un tad mani pieminētu! (Sheol h7585)
Oh, se tu volessi nascondermi nella tomba, occultarmi, finché sarà passata la tua ira, fissarmi un termine e poi ricordarti di me! (Sheol h7585)
14 Kad vīrs mirst, vai tas atkal dzīvos? Es gaidītu visu savu kalpošanas laiku, kamēr nāktu mana atsvabināšana.
Se l'uomo che muore potesse rivivere, aspetterei tutti i giorni della mia milizia finché arrivi per me l'ora del cambio!
15 Tu sauktu un es Tev atbildētu; Tu ilgotos pēc Sava roku darba.
Mi chiameresti e io risponderei, l'opera delle tue mani tu brameresti.
16 Bet nu Tu skaiti manus soļus un neapstājies manu grēku dēļ.
Mentre ora tu conti i miei passi non spieresti più il mio peccato:
17 Mana pārkāpšana ir noglabāta un apzieģelēta, un Tu pielieci vēl klāt pie mana nozieguma.
in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio misfatto e tu cancelleresti la mia colpa.
18 Tiešām, kalns sagrūst, kad tas krīt, un klints aizceļas no savas vietas.
Ohimè! come un monte finisce in una frana e come una rupe si stacca dal suo posto,
19 Ūdens izgrauž akmeņus, un viņa plūdi aizpludina zemes pīšļus, un cilvēka cerībai Tu lieci zust.
e le acque consumano le pietre, le alluvioni portano via il terreno: così tu annienti la speranza dell'uomo.
20 Tu viņu pārvari pavisam un viņš aiziet; Tu pārvērti viņa ģīmi, un tā Tu viņu aizdzeni.
Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va, tu sfiguri il suo volto e lo scacci.
21 Vai viņa bērni tiek godā, viņš to nezin, vai tie ir trūkumā, ir to viņš no tiem nesamana.
Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa; siano disprezzati, lo ignora!
22 Viņa paša miesās ir sāpes, un viņa paša dvēselei jāžēlojās.
Soltanto i suoi dolori egli sente e piange sopra di sé.
