Ījaba 14
1 Cilvēks, no sievas dzimis, dzīvo īsu laiku un ir pilns grūtuma.
Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.
2 Viņš izaug kā puķe un novīst, viņš bēg kā ēna un nepastāv.
Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.
3 Un par tādu Tu atveri savas acis un vedi mani Tavas tiesas priekšā.
Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!
4 Kas dos šķīstu no nešķīstiem? Nav neviena.
Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.
5 Viņa dienas jau ir nospriestas, viņa mēnešu pulks stāv pie Tevis, Tu tam esi licis robežu, to viņš nepārkāps.
Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.
6 Griez nost Savas acis no tā, ka atpūšās, ka tas priecājās kā algādzis, savu dienu nobeidzis.
Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.
7 Jo kokam, kad top nocirsts, ir cerība, ka atkal atjaunosies, un viņa atvases nemitās.
Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.
8 Jebšu viņa sakne zemē kļūst paveca, un viņa celms pīšļos mirst,
Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,
9 Taču no ūdens smaržas viņš atkal izplaukst un dabū zarus kā iedēstīts.
Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.
10 Bet vīrs mirst, un ir pagalam, cilvēks izlaiž dvēseli, - un kur nu ir?
Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?
11 Ūdeņi iztek no ezera, un upe izsīkst un izžūst.
Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:
12 Tāpat cilvēks apgūlās un necēlās vairs; kamēr debesis zūd, tie neuzmodīsies, un netaps traucēti no sava miega.
Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.
13 Ak, kaut Tu mani apslēptu kapā un mani apsegtu, kamēr Tava dusmība novērstos; kaut Tu man galu nolemtu un tad mani pieminētu! (Sheol h7585)
Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)
14 Kad vīrs mirst, vai tas atkal dzīvos? Es gaidītu visu savu kalpošanas laiku, kamēr nāktu mana atsvabināšana.
Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.
15 Tu sauktu un es Tev atbildētu; Tu ilgotos pēc Sava roku darba.
Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.
16 Bet nu Tu skaiti manus soļus un neapstājies manu grēku dēļ.
Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;
17 Mana pārkāpšana ir noglabāta un apzieģelēta, un Tu pielieci vēl klāt pie mana nozieguma.
Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.
18 Tiešām, kalns sagrūst, kad tas krīt, un klints aizceļas no savas vietas.
Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;
19 Ūdens izgrauž akmeņus, un viņa plūdi aizpludina zemes pīšļus, un cilvēka cerībai Tu lieci zust.
Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.
20 Tu viņu pārvari pavisam un viņš aiziet; Tu pārvērti viņa ģīmi, un tā Tu viņu aizdzeni.
Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.
21 Vai viņa bērni tiek godā, viņš to nezin, vai tie ir trūkumā, ir to viņš no tiem nesamana.
Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.
22 Viņa paša miesās ir sāpes, un viņa paša dvēselei jāžēlojās.
Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.
