Ījaba 10
1 Mana dvēsele apnikusi dzīvot; savas vaimanas es neaizturēšu, es runāšu savas dvēseles rūgtumā.
Stanco io sono della mia vita! Darò libero sfogo al mio lamento, parlerò nell'amarezza del mio cuore.
2 Es sacīšu uz Dievu: nepazudini mani, dod man zināt, kāpēc Tu ar mani tiesājies.
Dirò a Dio: Non condannarmi! Fammi sapere perché mi sei avversario.
3 Vai Tev patīk varas darbu darīt, atmest Savas rokas darbu un bezdievīgo padomam dot spožumu;
E' forse bene per te opprimermi, disprezzare l'opera delle tue mani e favorire i progetti dei malvagi?
4 Vai Tev ir miesīgas acis, vai Tu redzi, kā cilvēks redz?
Hai tu forse occhi di carne o anche tu vedi come l'uomo?
5 Vai Tavas dienas ir kā cilvēka dienas un Tavi gadi kā kāda vīra dienas,
Sono forse i tuoi giorni come i giorni di un uomo, i tuoi anni come i giorni di un mortale,
6 Ka Tu manu noziegumu meklē un vaicā pēc maniem grēkiem,
perché tu debba scrutare la mia colpa e frugare il mio peccato,
7 Lai gan Tu zini, ka es bezdievīgs neesmu, un ka neviena nav, kas no Tavas rokas izglābj,
pur sapendo ch'io non sono colpevole e che nessuno mi può liberare dalla tua mano?
8 Tavas rokas mani sataisījušas un darījušas, kāds es viscaur esmu, un tomēr Tu mani aprij.
Le tue mani mi hanno plasmato e mi hanno fatto integro in ogni parte; vorresti ora distruggermi?
9 Piemini jel, ka Tu mani kā mālu esi taisījis, vai Tu mani atkal darīsi par pīšļiem?
Ricordati che come argilla mi hai plasmato e in polvere mi farai tornare.
10 Vai Tu mani neesi izlējis kā pienu, un man licis sarikt kā sieram?
Non m'hai colato forse come latte e fatto accagliare come cacio?
11 Ar ādu un miesu Tu mani esi apģērbis, ar kauliem un dzīslām mani salaidis!
Di pelle e di carne mi hai rivestito, d'ossa e di nervi mi hai intessuto.
12 Dzīvību un žēlastību Tu man esi devis, un Tavas acis sargāja manu dvēseli.
Vita e benevolenza tu mi hai concesso e la tua premura ha custodito il mio spirito.
13 Un to Tu Savā sirdī esi slēpis, es zinu, ka tas Tev prātā stāvēja.
Eppure, questo nascondevi nel cuore, so che questo avevi nel pensiero!
14 Kad es grēkoju, tad Tu to gribēji pieminēt un mani neatlaist no maniem noziegumiem.
Tu mi sorvegli, se pecco, e non mi lasci impunito per la mia colpa.
15 Ja es bezdievīgs biju, ak vai, man! Bet ja biju taisns, taču man nebija galvu pacelt, ar lielu kaunu ieraugot savas bēdas.
Se sono colpevole, guai a me! Se giusto, non oso sollevare la testa, sazio d'ignominia, come sono, ed ebbro di miseria.
16 Un ja es galvu paceļu, kā lauva Tu mani gribēji vajāt, un arvien atkal brīnišķi pret mani rādīties,
Se la sollevo, tu come un leopardo mi dai la caccia e torni a compiere prodigi contro di me,
17 Pret mani vest Savus lieciniekus citus par citiem un vairot Savu dusmību pret mani, celt pret mani vienu kara spēku pēc otra.
su di me rinnovi i tuoi attacchi, contro di me aumenti la tua ira e truppe sempre fresche mi assalgono.
18 Kāpēc tad Tu mani esi izvedis no mātes miesām? Kaut es būtu nomiris un neviena acs mani nebūtu redzējusi,
Perché tu mi hai tratto dal seno materno? Fossi morto e nessun occhio m'avesse mai visto!
19 Tad es būtu kā kas mūžam nav bijis, no mātes miesām es būtu kapā guldīts.
Sarei come se non fossi mai esistito; dal ventre sarei stato portato alla tomba!
20 Vai nav īss mans mūžs? Mities jel, atstājies no manis, ka es maķenīt atspirgstos,
E non son poca cosa i giorni della mia vita? Lasciami, sì ch'io possa respirare un poco
21 Pirms es noeju, un vairs neatgriežos, uz tumsības un nāves ēnas zemi,
prima che me ne vada, senza ritornare, verso la terra delle tenebre e dell'ombra di morte,
22 Uz zemi, kur bieza tumsība kā pusnakts, kur nāves ēna un nekāda skaidrība, un kur gaisma ir kā tumsība.
terra di caligine e di disordine, dove la luce è come le tenebre.
