Canticum Canticorum 2
1 ego flos campi et lilium convallium
Maar ik ben een crocus van Sjaron, Een lelie der dalen!
2 sicut lilium inter spinas sic amica mea inter filias
Als een lelie tussen de doornen, Is mijn liefste onder de meisjes.
3 sicut malum inter ligna silvarum sic dilectus meus inter filios sub umbra illius quam desideraveram sedi et fructus eius dulcis gutturi meo
Als een appelboom tussen de bomen in het woud, Is mijn beminde onder de jongemannen; Ik smacht er naar, in zijn schaduw te zitten, Zijn vrucht is zoet voor mijn mond.
4 introduxit me in cellam vinariam ordinavit in me caritatem
Brengt mij naar het huis van de wijn, Ontplooit over mij de standaard der liefde;
5 fulcite me floribus stipate me malis quia amore langueo
Verkwikt mij met druivenkoeken, Versterkt mij met appels. Want ik ben krank, Ben krank van liefde!
6 leva eius sub capite meo et dextera illius amplexabitur me
Zijn linker moet rusten onder mijn hoofd, Zijn rechter houde mij omstrengeld!
7 adiuro vos filiae Hierusalem per capreas cervosque camporum ne suscitetis neque evigilare faciatis dilectam quoadusque ipsa velit
Ik bezweer u, Jerusalems dochters, Bij de gazellen en de hinden in het veld: Wekt en lokt de liefde niet, Voordat het haar lust! ….
8 vox dilecti mei ecce iste venit saliens in montibus transiliens colles
Maar hoor, mijn beminde! Zie, hij komt! Hij springt over de bergen, Hij huppelt over de heuvels.
9 similis est dilectus meus capreae hinuloque cervorum en ipse stat post parietem nostrum despiciens per fenestras prospiciens per cancellos
Mijn beminde gelijkt een gazel, Of het jong van een hert. Zie, daar staat hij reeds Achter onze muur. Hij staart door het venster, En blikt door de tralies;
10 et dilectus meus loquitur mihi surge propera amica mea formonsa mea et veni
Mijn beminde heft aan, En spreekt tot mij! Sta op, mijn geliefde, Mijn schone, kom mede!
11 iam enim hiemps transiit imber abiit et recessit
Want zie, de winter is voorbij, De regen is voorgoed verdwenen.
12 flores apparuerunt in terra tempus putationis advenit vox turturis audita est in terra nostra
De bloemen prijken op het land, Men hoort de duiven al kirren;
13 ficus protulit grossos suos vineae florent dederunt odorem surge amica mea speciosa mea et veni
De vijg kleurt reeds zijn jonge vrucht, De wingerds bloeien en geuren. Sta op, mijn geliefde, Mijn schone, kom mede;
14 columba mea in foraminibus petrae in caverna maceriae ostende mihi faciem tuam sonet vox tua in auribus meis vox enim tua dulcis et facies tua decora
Mijn duifje in de spleten der rotsen, In de holen der klippen! Laat mij zien uw gelaat, Laat mij horen uw stem; Want uw stem is zo zoet, Uw gelaat is zo lief.
15 capite nobis vulpes vulpes parvulas quae demoliuntur vineas nam vinea nostra floruit
Vangt ons de jakhalzen De kleine vossen, Die de tuinen vernielen, Ofschoon onze wijngaard al bloeit.
16 dilectus meus mihi et ego illi qui pascitur inter lilia
Want mijn beminde is mijn, en ik van hem: Hij is het, die in de leliën weidt,
17 donec adspiret dies et inclinentur umbrae revertere similis esto dilecte mi capreae aut hinulo cervorum super montes Bether
Totdat de dag is afgekoeld En de schaduwen vlieden! Blijf hier, mijn beminde, En doe zoals de gazel Of het jong van het hert Op de balsembergen!
