< Psalmorum 147 >

1 alleluia Aggei et Zacchariae laudate Dominum quoniam bonum psalmus Deo nostro sit iucunda decoraque; laudatio
Lobet Jah! / Denn köstlich ist's, unsern Gott zu preisen; / Ja, lieblich ist's, es ziemt sich Lobgesang.
2 aedificans Hierusalem Dominus dispersiones Israhel congregabit
Jahwe bauet Jerusalem, / Die Vertriebnen Israels sammelt er wieder.
3 qui sanat contritos corde et alligat contritiones illorum
Er heilt die zerbrochnen Herzen, / Und ihre Wunden verbindet er.
4 qui numerat multitudinem stellarum et omnibus eis nomina vocans
Er bestimmt den Sternen ihre Zahl, / Sie alle ruft er bei Namen.
5 magnus Dominus noster et magna virtus eius et sapientiae eius non est numerus
Groß ist unser Herr und reich an Kraft, / Seine Einsicht ist unermeßlich.
6 suscipiens mansuetos Dominus humilians autem peccatores usque ad terram
Den Duldern hilft Jahwe auf, / Aber Frevler erniedrigt er tief zu Boden.
7 praecinite Domino in confessione psallite Deo nostro in cithara
Stimmt für Jahwe ein Danklied an, / Spielt unserm Gott auf der Zither!
8 qui operit caelum nubibus et parat terrae pluviam qui producit in montibus faenum et herbam servituti hominum
Er bedeckt den Himmel mit Wolken, / Er spendet Regen der Erde, / Läßt Gras auf den Bergen sprossen.
9 et dat iumentis escam ipsorum et pullis corvorum invocantibus eum
Er gibt dem Vieh sein Futter, / Den jungen Raben, wenn sie schrein.
10 non in fortitudine equi voluntatem habebit nec in tibiis viri beneplacitum erit ei
Nicht an des Rosses Stärke hat er Gefallen, / Er hat nicht Lust an des Mannes Beinen.
11 beneplacitum est Domino super timentes eum et in eis qui sperant super misericordia eius
Lust hat Jahwe an seinen Frommen, / Die da harren auf seine Huld.
12 alleluia lauda Hierusalem Dominum lauda Deum tuum Sion
Preise, Jerusalem, Jahwe, / Lobe, Zion, deinen Gott!
13 quoniam confortavit seras portarum tuarum benedixit filiis tuis in te
Denn er hat deiner Tore Riegel gestärkt, / Hat deine Kinder gesegnet in dir.
14 qui posuit fines tuos pacem et adipe frumenti satiat te
Er hat deinem Lande Frieden geschenkt, / Dich mit dem besten Weizen gesättigt.
15 qui emittit eloquium suum terrae velociter currit sermo eius
Er sendet sein Machtwort nieder zur Erde, / Eilend läuft sein Gebot.
16 qui dat nivem sicut lanam nebulam sicut cinerem spargit
Er gibt Schnee wie Wolle, / Streut Reif wie Asche aus.
17 mittit cristallum suum sicut buccellas ante faciem frigoris eius quis sustinebit
Er wirft seinen Hagel herab in Stücken: / Wer hält vor seiner Kälte stand?
18 emittet verbum suum et liquefaciet ea flabit spiritus eius et fluent aquae
Sendet er aber sein Wort, so zerschmelzt er sie. / Er läßt seinen Tauwind wehn, so rinnen Gewässer.
19 qui adnuntiat verbum suum Iacob iustitias et iudicia sua Israhel
Er hat für Jakob sein Wort verkündet, / Seine Satzungen und Rechte für Israel.
20 non fecit taliter omni nationi et iudicia sua non manifestavit eis
So hat er sonst keinem Volke getan; / Drum kennen sie auch seine Rechte nicht. / Lobt Jah!

< Psalmorum 147 >