< Psalmorum 137 >

1 David Hieremiae super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus cum recordaremur Sion
Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
2 in salicibus in medio eius suspendimus organa nostra
Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
3 quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba cantionum et qui abduxerunt nos hymnum cantate nobis de canticis Sion
Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
4 quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena
Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
5 si oblitus fuero tui Hierusalem oblivioni detur dextera mea
Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
6 adhereat lingua mea faucibus meis si non meminero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae
Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
7 memor esto Domine filiorum Edom diem Hierusalem qui dicunt exinanite exinanite usque ad fundamentum in ea
Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
8 filia Babylonis misera beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis
Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
9 beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram
¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!

< Psalmorum 137 >