Psalmorum 137

1 David Hieremiae super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus cum recordaremur Sion

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 in salicibus in medio eius suspendimus organa nostra

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba cantionum et qui abduxerunt nos hymnum cantate nobis de canticis Sion

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 si oblitus fuero tui Hierusalem oblivioni detur dextera mea

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 adhereat lingua mea faucibus meis si non meminero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 memor esto Domine filiorum Edom diem Hierusalem qui dicunt exinanite exinanite usque ad fundamentum in ea

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 filia Babylonis misera beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!