Job 30
1 nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
2 quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni
Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
3 egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria
Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
4 et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum
Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
5 qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant
Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
6 in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream
Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
7 qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant
Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
8 filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes
[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
9 nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium
Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
10 abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur
Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum
A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
12 ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis
Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
13 dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium
Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
14 quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt
Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
15 redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea
Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
16 nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis
A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
17 nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt
W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
18 in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me
Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
19 conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri
Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
20 clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me
Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
21 mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi
Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
22 elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide
Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
23 scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi
Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
24 verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis
Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
25 flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi
Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
26 expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae
Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
27 interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis
Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
28 maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi
Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 frater fui draconum et socius strutionum
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
30 cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate
Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
31 versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium
Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
