Job 30
1 nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei
| ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛ |
2 quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni
| نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. |
3 egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria
| از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند. |
4 et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum
| در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند. |
5 qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant
| چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. |
6 in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream
| پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین. |
7 qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant
| در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند. |
8 filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes
| آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند. |
9 nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium
| و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام. |
10 abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur
| از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. |
11 faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum
| خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند. |
12 ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis
| این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند. |
13 dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium
| راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم. |
14 quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt
| ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند. |
15 redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea
| در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. |
16 nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis
| دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. |
17 nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt
| شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد. |
18 in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me
| خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. |
19 conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri
| خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. |
20 clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me
| ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی. |
21 mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi
| نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی. |
22 elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide
| مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی. |
23 scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi
| می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی. |
24 verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis
| چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟ |
25 flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi
| آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟ |
26 expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae
| با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. |
27 interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis
| دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند. |
28 maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi
| تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم. |
29 frater fui draconum et socius strutionum
| ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند. |
30 cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate
| پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد. |
31 versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium
| نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد. |
