Job 30
1 nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei
Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.
2 quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni
Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.
3 egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria
No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.
4 et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum
Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.
5 qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant
No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.
6 in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream
Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.
7 qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant
Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,
8 filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes
Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!
9 nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium
Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.
10 abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur
Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.
11 faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum
Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.
12 ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis
Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.
13 dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium
Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.
14 quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt
Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.
15 redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea
Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.
16 nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis
Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.
17 nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt
Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.
18 in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me
Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.
19 conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri
Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.
20 clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me
Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.
21 mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi
Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.
22 elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide
Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.
23 scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi
Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.
24 verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis
Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.
25 flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi
Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?
26 expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae
Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.
27 interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis
Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.
28 maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi
Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.
29 frater fui draconum et socius strutionum
Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.
30 cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate
Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.
31 versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium
Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.
