Iacobi 3
1 nolite plures magistri fieri fratres mei scientes quoniam maius iudicium sumitis
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, ശിക്ഷകൈരസ്മാഭി ർഗുരുതരദണ്ഡോ ലപ്സ്യത ഇതി ജ്ഞാത്വാ യൂയമ് അനേകേ ശിക്ഷകാ മാ ഭവത|
2 in multis enim offendimus omnes si quis in verbo non offendit hic perfectus est vir potens etiam freno circumducere totum corpus
യതഃ സർവ്വേ വയം ബഹുവിഷയേഷു സ്ഖലാമഃ, യഃ കശ്ചിദ് വാക്യേ ന സ്ഖലതി സ സിദ്ധപുരുഷഃ കൃത്സ്നം വശീകർത്തും സമർഥശ്ചാസ്തി|
3 si autem equorum frenos in ora mittimus ad consentiendum nobis et omne corpus illorum circumferimus
പശ്യത വയമ് അശ്വാൻ വശീകർത്തും തേഷാം വക്ത്രേഷു ഖലീനാൻ നിധായ തേഷാം കൃത്സ്നം ശരീരമ് അനുവർത്തയാമഃ|
4 ecce et naves cum magnae sint et a ventis validis minentur circumferuntur a modico gubernaculo ubi impetus dirigentis voluerit
പശ്യത യേ പോതാ അതീവ ബൃഹദാകാരാഃ പ്രചണ്ഡവാതൈശ്ച ചാലിതാസ്തേഽപി കർണധാരസ്യ മനോഽഭിമതാദ് അതിക്ഷുദ്രേണ കർണേന വാഞ്ഛിതം സ്ഥാനം പ്രത്യനുവർത്തന്തേ|
5 ita et lingua modicum quidem membrum est et magna exultat ecce quantus ignis quam magnam silvam incendit
തദ്വദ് രസനാപി ക്ഷുദ്രതരാങ്ഗം സന്തീ ദർപവാക്യാനി ഭാഷതേ| പശ്യ കീദൃങ്മഹാരണ്യം ദഹ്യതേ ഽൽപേന വഹ്നിനാ|
6 et lingua ignis est universitas iniquitatis lingua constituitur in membris nostris quae maculat totum corpus et inflammat rotam nativitatis nostrae inflammata a gehenna (Geenna g1067)
രസനാപി ഭവേദ് വഹ്നിരധർമ്മരൂപപിഷ്ടപേ| അസ്മദങ്ഗേഷു രസനാ താദൃശം സന്തിഷ്ഠതി സാ കൃത്സ്നം ദേഹം കലങ്കയതി സൃഷ്ടിരഥസ്യ ചക്രം പ്രജ്വലയതി നരകാനലേന ജ്വലതി ച| (Geenna g1067)
7 omnis enim natura bestiarum et volucrum et serpentium etiam ceterorum domantur et domita sunt a natura humana
പശുപക്ഷ്യുരോഗജലചരാണാം സർവ്വേഷാം സ്വഭാവോ ദമയിതും ശക്യതേ മാനുഷികസ്വഭാവേന ദമയാഞ്ചക്രേ ച|
8 linguam autem nullus hominum domare potest inquietum malum plena veneno mortifero
കിന്തു മാനവാനാം കേനാപി ജിഹ്വാ ദമയിതും ന ശക്യതേ സാ ന നിവാര്യ്യമ് അനിഷ്ടം ഹലാഹലവിഷേണ പൂർണാ ച|
9 in ipsa benedicimus Dominum et Patrem et in ipsa maledicimus homines qui ad similitudinem Dei facti sunt
തയാ വയം പിതരമ് ഈശ്വരം ധന്യം വദാമഃ, തയാ ചേശ്വരസ്യ സാദൃശ്യേ സൃഷ്ടാൻ മാനവാൻ ശപാമഃ|
10 ex ipso ore procedit benedictio et maledictio non oportet fratres mei haec ita fieri
ഏകസ്മാദ് വദനാദ് ധന്യവാദശാപൗ നിർഗച്ഛതഃ| ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, ഏതാദൃശം ന കർത്തവ്യം|
11 numquid fons de eodem foramine emanat dulcem et amaram aquam
പ്രസ്രവണഃ കിമ് ഏകസ്മാത് ഛിദ്രാത് മിഷ്ടം തിക്തഞ്ച തോയം നിർഗമയതി?
12 numquid potest fratres mei ficus olivas facere aut vitis ficus sic neque salsa dulcem potest facere aquam
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, ഉഡുമ്ബരതരുഃ കിം ജിതഫലാനി ദ്രാക്ഷാലതാ വാ കിമ് ഉഡുമ്ബരഫലാനി ഫലിതും ശക്നോതി? തദ്വദ് ഏകഃ പ്രസ്രവണോ ലവണമിഷ്ടേ തോയേ നിർഗമയിതും ന ശക്നോതി|
13 quis sapiens et disciplinatus inter vos ostendat ex bona conversatione operationem suam in mansuetudine sapientiae
യുഷ്മാകം മധ്യേ ജ്ഞാനീ സുബോധശ്ച ക ആസ്തേ? തസ്യ കർമ്മാണി ജ്ഞാനമൂലകമൃദുതായുക്താനീതി സദാചാരാത് സ പ്രമാണയതു|
14 quod si zelum amarum habetis et contentiones in cordibus vestris nolite gloriari et mendaces esse adversus veritatem
കിന്തു യുഷ്മദന്തഃകരണമധ്യേ യദി തിക്തേർഷ്യാ വിവാദേച്ഛാ ച വിദ്യതേ തർഹി സത്യമതസ്യ വിരുദ്ധം ന ശ്ലാഘധ്വം നചാനൃതം കഥയത|
15 non est ista sapientia desursum descendens sed terrena animalis diabolica
താദൃശം ജ്ഞാനമ് ഊർദ്ധ്വാദ് ആഗതം നഹി കിന്തു പാർഥിവം ശരീരി ഭൗതികഞ്ച|
16 ubi enim zelus et contentio ibi inconstantia et omne opus pravum
യതോ ഹേതോരീർഷ്യാ വിവാദേച്ഛാ ച യത്ര വേദ്യേതേ തത്രൈവ കലഹഃ സർവ്വം ദുഷ്കൃതഞ്ച വിദ്യതേ|
17 quae autem desursum est sapientia primum quidem pudica est deinde pacifica modesta suadibilis plena misericordia et fructibus bonis non iudicans sine simulatione
കിന്തൂർദ്ധ്വാദ് ആഗതം യത് ജ്ഞാനം തത് പ്രഥമം ശുചി തതഃ പരം ശാന്തം ക്ഷാന്തമ് ആശുസന്ധേയം ദയാദിസത്ഫലൈഃ പരിപൂർണമ് അസന്ദിഗ്ധം നിഷ്കപടഞ്ച ഭവതി|
18 fructus autem iustitiae in pace seminatur facientibus pacem
ശാന്ത്യാചാരിഭിഃ ശാന്ത്യാ ധർമ്മഫലം രോപ്യതേ|
