< Psalmorum 69 >

1 Psalmus David, in finem, pro iis, qui commutabuntur. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquae usque ad animam meam.
Al maestro de coro. Por el tono de “Los lirios”. De David. ¡Sálvame, oh Dios! porque las aguas me han llegado al cuello.
2 Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
Estoy sumergido en lo hondo del fango, y no hay donde hacer pie; he caído en aguas profundas y me arrastra la corriente.
3 Laboravi clamans, raucae factae sunt fauces meae: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
Me he cansado de llamar, mi garganta ha enronquecido, han desfallecido mis ojos esperando a mi Dios.
4 Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quae non rapui, tunc exolvebam.
Más que los cabellos de mi cabeza son los que sin causa me odian. Son demasiado poderosos para mis fuerzas los que injustamente me hostilizan, y tengo que devolver lo que no he robado.
5 Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
Tú, oh Dios, conoces mi insensatez y mis pecados no te están ocultos.
6 Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quaerunt te, Deus Israel.
No sean confundidos por mi causa los que esperan en Ti, oh Señor, Yahvé de los ejércitos. Que no se avergüencen de mí quienes te buscan, oh Dios de Israel.
7 Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
Es por tu causa si he sufrido oprobio y mi rostro se ha cubierto de confusión.
8 Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meae.
He venido a ser un extraño para mis hermanos; los hijos de mi madre no me conocen,
9 Quoniam zelus domus tuae comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
porque me devora el celo de tu casa, y los baldones de los que te ultrajan cayeron sobre mí.
10 Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
Me afligí con ayuno, y se me convirtió en vituperio.
11 Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
Me vestí de cilicio, y vine a ser la fábula de ellos.
12 Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
Murmuran contra mí los que se sientan a la puerta, y los bebedores me hacen coplas.
13 Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiae tuae exaudi me, in veritate salutis tuae:
Mas yo dirijo a Ti mi oración, oh Yahvé, en tiempo favorable, oh Dios, escúchame según la grandeza de tu bondad, según la fidelidad de tu socorro.
14 Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
Sácame del lodo, no sea que me sumerja. Líbrame de los que me odian y de la hondura de las aguas.
15 Non me demergat tempestas aquae, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
No me arrastre la corriente de las aguas, ni me trague el abismo, ni el pozo cierre sobre mí su boca.
16 Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
Escúchame, Yahvé, porque tu gracia es benigna; mírame con la abundancia de tu misericordia;
17 Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
no escondas tu rostro a tu siervo, escúchame pronto porque estoy en angustias.
18 Intende animae meae, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
Acércate a mi alma y rescátala; por causa de mis enemigos, líbrame.
19 Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
Bien conoces Tú mi afrenta, mi confusión y mi ignominia; a tu vista están todos los que me atribulan.
20 In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
El oprobio me ha quebrantado el corazón y titubeo; esperé que alguien se compadeciera de mí, y no lo hubo; y que alguno me consolara, mas no le hallé.
21 Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
Por comida me ofrecieron hiel; y para mi sed me dieron a beber vinagre.
22 Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
Conviértaseles su mesa en lazo y su holocausto en tropiezo.
23 Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
Obscurézcanse sus ojos para que no vean; y encorva siempre sus espaldas.
24 Effunde super eos iram tuam: et furor irae tuae comprehendat eos.
Vierte sobre ellos tu indignación, y alcánceles el ardor de tu ira.
25 Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
Devastada quede su casa, y no haya quien habite en sus tiendas.
26 Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
Por cuanto persiguieron a aquel que Tú heriste, aumentaron el dolor de aquel que Tú llagaste.
27 Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
Añádeles iniquidad a su iniquidad, y no acierten con tu justicia.
28 Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
Sean borrados del libro de la vida, y no estén escritos con los justos.
29 Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
Yo soy miserable y doliente, mas tu auxilio, oh Dios, me defenderá.
30 Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
Alabaré el nombre de Dios en un cántico, le ensalzaré en un himno de gratitud;
31 Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
y agradará a Yahvé más que un toro, más que un novillo con sus cuernos y pezuñas.
32 Videant pauperes et laetentur: quaerite Deum, et vivet anima vestra:
Vedlo, oh humildes, y alegraos, y reviva el corazón de los que buscáis a Dios.
33 Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
Porque Yahvé escucha a los pobres, y no desprecia a sus cautivos.
34 Laudent illum caeli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
Alábenlo los cielos y la tierra, los mares y cuanto en ellos se mueve.
35 Quoniam Deus salvam faciet Sion: et aedificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
Porque Dios salvará a Sión, y reedificará las ciudades de Judá; y habitarán allí, y tomarán posesión de ella.
36 Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.
La heredarán los descendientes de sus siervos, y morarán en ella los que aman su Nombre.

< Psalmorum 69 >