Psalmorum 62

1 Psalmus David, in finem, pro Idithum. Nonne Deo subiecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.

2 Nam et ipse Deus meus, et salutaris meus: susceptor meus, non movebor amplius.

3 Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos: tamquam parieti inclinato et maceriae depulsae.

4 Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere, cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.

5 Verumtamen Deo subiecta esto anima mea: quoniam ab ipso patientia mea.

6 Quia ipse Deus meus, et salvator meus: adiutor meus, non emigrabo.

7 In Deo salutare meum, et gloria mea: Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.

8 Sperate in eo omnis congregatio populi, effundite coram illo corda vestra: Deus adiutor noster in aeternum.

9 Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris: ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.

10 Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere: divitiae si affluant, nolite cor apponere.

11 Semel locutus est Deus, duo haec audivi, quia potestas Dei est,

12 et tibi Domine misericordia: quia tu reddes unicuique iuxta opera sua.