< Psalmorum 44 >

1 Psalmus, filiis Core ad intellectum.
Для дириґента хору. Синів Коре́євих. Псало́м навча́льний. Боже, своїми ушима ми чули, наші батьки́ нам оповіда́ли: велике Ти ді́ло вчинив за їхніх днів, за днів старода́вніх:
2 Deus auribus nostris audivimus: patres nostri annunciaverunt nobis. Opus, quod operatus es in diebus eorum: et in diebus antiquis.
Ти вигнав пога́нів Своєю рукою, а їх осади́в, понищив народи, а їх Ти поши́рив!
3 Manus tua gentes disperdidit, et plantasti eos: afflixisti populos, et expulisti eos:
Не мече́м бо своїм вони землю посі́ли, і їхнє раме́но їм не помогло́, — а прави́ця Твоя та раме́но Твоє, та Світло обличчя Твого́, бо Ти їх уподо́бав!
4 Nec enim in gladio suo possederunt terram, et brachium eorum non salvavit eos: Sed dextera tua, et brachium tuum, et illuminatio vultus tui: quoniam complacuisti in eis.
Ти Сам — Цар мій, о Боже, звели ж про спасі́ння для Якова:
5 Tu es ipse rex meus et Deus meus: qui mandas salutes Iacob.
Тобою поб'ємо своїх ворогів, Ім'я́м Твоїм будемо топта́ти повсталих на нас,
6 In te inimicos nostros ventilabimus cornu, et in nomine tuo spernemus insurgentes in nobis.
бо я буду наді́ятися не на лу́ка свого́, і мій меч не поможе мені,
7 Non enim in arcu meo sperabo: et gladius meus non salvabit me.
але Ти нас спасеш від противників наших, і наших нена́висників засоро́миш!
8 Salvasti enim nos de affligentibus nos: et odientes nos confudisti.
Ми хва́лимось Богом щодня́, і пові́ки Ім'я́ Твоє сла́вимо, (Се́ла)
9 In Deo laudabimur tota die: et in nomine tuo confitebimur in saeculum.
та однак Ти покинув і нас засоро́мив, і вже не вихо́диш із нашими ві́йськами:
10 Nunc autem repulisti et confudisti nos: et non egredieris Deus in virtutibus nostris.
Ти вчинив, що від ворога ми оберну́лись назад, а наші нена́висники грабува́ли собі наш маєток.
11 Avertisti nos retrorsum post inimicos nostros: et qui oderunt nos, diripiebant sibi.
Ти віддав нас на по́їд, немов тих ове́чок, і нас розпоро́шив посеред наро́дів,
12 Dedisti nos tamquam oves escarum: et in gentibus dispersisti nos.
Ти за бе́зцін продав Свій наро́д, і ціни́ йому не побільши́в!
13 Vendidisti populum tuum sine pretio: et non fuit multitudo in commutationibus eorum.
Ти нас нашим сусідам віддав на знева́гу, на нару́гу та по́сміх для наших око́лиць,
14 Posuisti nos opprobrium vicinis nostris, subsannationem et derisum his, qui sunt in circuitu nostro.
Ти нас учинив за прислі́в'я пога́нам, і головою хита́ють наро́ди на нас.
15 Posuisti nos in similitudinem Gentibus: commotionem capitis in populis.
Передо мною щоденно безче́стя моє, і сором вкриває обличчя моє, —
16 Tota die verecundia mea contra me est, et confusio faciei meae cooperuit me.
через голос того, хто лає мене й проклинає, через ворога й ме́сника.
17 A voce exprobrantis, et obloquentis: a facie inimici, et persequentis.
Прийшло було все це на нас, та ми не забу́ли про Тебе, й заповіту Твого не пору́шили,
18 Haec omnia venerunt super nos, nec obliti sumus te: et inique non egimus in testamento tuo.
не вступи́лось назад наше серце, і не відхили́вся наш крок від Твоєї доро́ги!
19 Et non recessit retro cor nostrum: et declinasti semitas nostras a via tua:
Хоч у місце шака́лів Ти ви́пхнув був нас, і прикрив був нас сме́ртною тінню, —
20 Quoniam humiliasti nos in loco afflictionis, et cooperuit nos umbra mortis.
чи й тоді ми забули Ім'я́ Бога нашого, і руки свої простягну́ли до Бога чужого?
21 Si obliti sumus nomen Dei nostri, et si expandimus manus nostras ad deum alienum:
Таж про те Бог дові́дається, бо Він знає тає́мності серця, —
22 Nonne Deus requiret ista? ipse enim novit abscondita cordis. Quoniam propter te mortificamur tota die: aestimati sumus sicut oves occisionis.
що нас побива́ють за Тебе щоденно, пораховано нас, як овечок жерто́вних.
23 Exurge, quare obdormis Domine? exurge, et ne repellas in finem.
Прокинься ж, — для чо́го Ти, Господи, спиш? Пробуди́ся, — не кидай наза́вжди!
24 Quare faciem tuam avertis, oblivisceris inopiae nostrae et tribulationis nostrae?
Для чо́го обличчя Своє Ти ховаєш, забуваєш про нашу недолю та нашу тісно́ту?
25 Quoniam humiliata est in pulvere anima nostra: conglutinatus est in terra venter noster.
Бо душа наша зни́жилася аж до по́роху, а живіт наш приліг до землі.
26 Exurge Domine, adiuva nos: et redime nos propter nomen tuum.
Устань же, о По́моче наша, і ви́купи нас через милість Свою!

< Psalmorum 44 >