Psalmorum 38
1 Psalmus David, in recordationem sabbati. Domine ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me.
Psalm Dawidowy ku przypominaniu. Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.
2 Quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi: et confirmasti super me manum tuam.
Albowiem strzały twoje utknęły we mnie, a ręka twoja dolega mię.
3 Non est sanitas in carne mea a facie irae tuae: non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum.
Niemasz nic całego w ciele mojem dla rozgniewania twego; niemasz odpoczynku kościom moim dla grzechu mojego.
4 Quoniam iniquitates meae supergressae sunt caput meum: et sicut onus grave gravatae sunt super me.
Bo nieprawości moje przycisnęły głowę moję; jako brzemię ciężkie obciążyły mię.
5 Putruerunt et corruptae sunt cicatrices meae, a facie insipientiae meae.
Zjątrzyły się, i pogniły rany moje, dla głupstwa mojego.
6 Miser factus sum, et curvatus sum usque in finem: tota die contristatus ingrediebar.
Skurczyłem się, i skrzywiłem się bardzo, na każdy dzień w żałobie chodzę.
7 Quoniam lumbi mei impleti sunt illusionibus: et non est sanitas in carne mea.
Albowiem wnętrzności moje pełne są brzydkości, a nie masz nic całego w ciele mojem.
8 Afflictus sum, et humiliatus sum nimis: rugiebam a gemitu cordis mei.
Zemdlałem, i startym jest bardzo, ryczę dla trwogi serca mego.
9 Domine, ante te omne desiderium meum: et gemitus meus a te non est absconditus.
Panie! przed tobą jest wszystka żądość moja, a wzdychanie moje przed tobą nie jest skryte.
10 Cor meum conturbatum est, dereliquit me virtus mea: et lumen oculorum meorum, et ipsum non est mecum.
Serce moje skacze; opuściła mię siła moja, a jasności oczów moich nie masz przy mnie.
11 Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt, et steterunt. Et qui iuxta me erant, de longe steterunt: et vim faciebant qui quaerebant animam meam.
Którzy mię miłują, i przyjaciele moi, stronią od ran moich, a powinowaci moi z daleka stoją.
12 Et qui inquirebant mala mihi, locuti sunt vanitates: et dolos tota die meditabantur.
I zastawili sidła ci, którzy szukają duszy mojej; a którzy mi szukają złego, mówili przewrotnie, i zdrady przez cały dzień zmyślali.
13 Ego autem tamquam surdus non audiebam: et sicut mutus non aperiens os suum.
Alem ja niby głuchy nie słyszał, a jako niemy, który ust swoich nie otwiera.
14 Et factus sum sicut homo non audiens: et non habens in ore suo redargutiones.
I stałem się jako człowiek, który nic nie słyszy, i niema odporu w ustach swoich.
15 Quoniam in te Domine speravi: tu exaudies me Domine Deus meus.
Albowiem na cię, Panie! oczekuję; ty za mię odpowiesz, Panie, Boże mój!
16 Quia dixi: Nequando supergaudeant mihi inimici mei: et dum commoventur pedes mei, super me magna locuti sunt.
Bom rzekł: Niechaj się nie cieszą ze mnie; gdyby szwankowała noga moja, niechaj się hardzie nie podnoszą przeciwko mnie.
17 Quoniam ego in flagella paratus sum: et dolor meus in conspectu meo semper.
Bom ja upadku bliski, a boleść moja zawżdy jest przedemną.
18 Quoniam iniquitatem meam annunciabo: et cogitabo pro peccato meo.
Owszem, nieprawość moję wyznaję, a frasuję się dla grzechu mojego.
19 Inimici autem mei vivunt, et confirmati sunt super me: et multiplicati sunt qui oderunt me inique.
Ale nieprzyjaciele moi weselą się, zmacniają się, i rozmnażają się ci, którzy mię nienawidzą bez przyczyny:
20 Qui retribuunt mala pro bonis, detrahebant mihi: quoniam sequebar bonitatem.
A oddawając mi złem za dobre sprzeciwiają mi się, przeto, że naśladuję tego, co jest dobrego.
21 Ne derelinquas me Domine Deus meus: ne discesseris a me.
Nie opuszczajże mię, Panie, Boże mój! nie oddalajże się odemnie.
22 Intende in adiutorium meum, Domine Deus salutis meae.
Pośpiesz na ratunek mój, Panie zbawienia mego!
